სპექტაკლის დასასრულს გრძნობ-ხოლმე გუმანით,
ასეა ახლაც და აზრი აქვს არაფერს,
(სიცივე ჩამოწვა პარტერში). თუ მაინც
იპოვნი იმედებს, ბუშტივით გააფრენ.
დღე არის ისეთი, ნაკლებად ფიქრიან
ტვინსაც კი წაიღებს არყოფნის მორევში,
ლექსია სულსშიდა ვნებების სტიქია,
რომლის გამოწვევას ვერაფრით მოეშვი.
ტუჩის კუთხეებთან წვება ირონია,
და მერე ეგება საკუთარ ანკესზე,
სიჩუმე საკმაოდ ჩვეული როლია,
მაშინაც კი, როცა ცრემლს ცრემლზე აკვესებ.
(ტაში. ბის!) გელევა სიმშვიდის მარაგი,
გარბიხარ გამზირზე, აღარ ჰგავს რუსთაველს,
ან ვერ ცნობ. და ისევ, და ისევ ალაგებ
არეულს, ვინ იცის, რამდენჯერ. თუმცა ვერც
ამჩნევენ არც ისე პატარა ხარვეზებს,
(თვალებში სხივები მოგაკლდა, მზე გინდა)
დაღლილი სასთუმალს სიზმრად რომ დაეძებ,
შენივე აჩრდილი გიყურებს სცენიდან.
|
