ის პროფესიით უსახლკაროა,
მისი სახელი გარიყულია,
მას მისამართი არ გააჩნია,
მისი მფარველი კეთილი სულია.
ყოველ ღამეს ის ქუჩაში ათევს,
მას ჩვენ მიწაზე სიცოცხლე მართებს,
მართებს უფლისგან უსიკვდილობა,
ვერ შეძლო ღმერთის გულის მოლბობა.
ღამის მეუგეს სულ ბრმად ენდობა,
დილით რომ ადგეს და თქვას შენდობა.
უფლის შენდობა სასმისით შესვას,
ხოლო ამ შესმას ლოთობა ერქვას?
იგი ლოთია, ხალხი ასე ამბობს,
ამით კი მხოლოდ ეშმაკი ხარობს.
ის კი საღამოს ჯდება და დარდობა,
თავისი უბრალო სიტყვებით ამბობს:
„რა დავაშავე ასეთი ღმერთო?
უზენაესო და ერთადერთო,
მე ხომ მიყვარდა, რატომ წამართვი,
ნუთუ ამ გრძნობას თავი ვერ გავართვი?!
მე ხომ მიყვარდა თან ასე ძლიერად, რ რატომ მეპყრობა
ყველა უდიერად?
ნუთუ იმიტომ, რომ
ვცდილობ დავიბრუნო ის რაც ჩემია,
ამისშემძლები მხლოდ და მხოლოდ,
უზენაესი უფალი ღმერთია"
ის პროფესიით უსახლკაროა,
მისი სახელი გარიყულია,
მას მისამართი არ გააჩნია,
მისი მფარველი კეთილი სულია.
|
