...ყოფილხარ როდესმე სიყვარულის ქუჩაზე?
მე ვიყავი...
ოღონდ მარტო.
არასოდეს წახვიდე სიყვარულის ქუჩაზე მარტო...
რა აზრი აქვს მარტო სიარულს სიყვარულის გზაზე?!
მე რატომ ვიყავი?
მარტო?
იმიტომ, რომ მეგონა მიყვარდა...
არა, უფრო სწორად, მეგონა ვუყვარდი.
მე დღესაც მიყვარს...
ყოველთვის მეყვარება
და ყოველთვის ვივლი სიყვარულის ქუჩაზე, თუნდაც მარტო.
რა აზრი აქვს მარტო სიარულს სიყვარულის ქუჩაზე?
არავითარი...
მაშ რატომ დავდივარ? არ ვიცი...
არ ვიცი?
არა, ვიცი, უბრალოდ ძნელია გვერდით ჩაუარო და არ მოგინდეს მის ბილიკებს გაუყვე, ხომ გესმის...
არ გესმის?
როგორ,…არასდროს ყოფილხარ?
გიყვარს ვინმე?
მასაც ხომ უყვარხარ?
მერე არასდროს უთქვამს? არასდროს დაუპატიჯებიხარ?
ჰმ, უცნაურია...
აბა რას ფიქრობს?
საქმეები... ალბათ საქმიანი და სერიოზულია...
მესმის.
ნუ ადანაშაულებ...
ყველას ემართება,
არა, ყველას არა.
მე მინახავს ბევრი მოსეირნე წყვილი,
ერთი-ორი ჩემსავით მარტოდ იჟდა-ხის სკამზე, ბრ>იქ ყველგან ხის დიდი სკამები დგას, რომ დაჟდე და გარემოს გადაავლო თვალი,
და გარემო!
დამიჟერე ამად ღირს, ერთი წამით შეავლებ თვალს და საათობით შეიძლება იჟდე-ფიქრებში დაიკარგო, თუნდაც მაშინ, როცა გვერდით გიზის სიყვარული, თუნდაც მაშინ, როცა მის ხელებს გრძნობ..
მაინც გენატრება..
საიდან ვიცი?
მართალი ხარ, არასდროს განმიცდია... არასდროს მჟდომია გვერდით სიყვარული, არასდროს მიგრძვნია მისი ხელები, მაგრამ, მაგრამ მე ხომ მსმენია სხვებიგან,…იქიდან რომ გამოდიხარ შეუძლებელია თავი შეიკავო და რ მოყვე მასზე...
ბევრს არავინ ყვება!
არ შეიძლება!...
ყველაფერი თუ მოყევი, მერე რაღა აზრი აქვს სიყვარულის ქუჩას?!
იქ ბევრი არ შედის...
რატომ? არ სეირნობენ?...
არა!
იმიტომ, რომ არ სჟერათ... როგორც კი დაიჟერებ, შენ თვალწინ გაიღება, რკინის დიდი ჭიშკარი...
ლამაზია...
მეყოფა წერა...
თან მელანი მითავდება...
გაისეირნე ხოლმე სიყვარულის ქუჩაზე, თუნდაც მარტომ...”
ყავისფერქუდიანმა შეკრა თავისი დღიური, თვალი ერთხელ კიდევ გადაავლო სიყვარულის ქუჩას, მძიმედ ადგა, თითქოს არ ნდოდა წასვლა.. რა თქმა უნდა არ უნდოდა, ის ხომ სულ აქ ზის, მხრებში მოხრილი ისევ მარტო გაუყვა სიყვარულის ქუჩას.
|
