მედალიონი 3 - 8 აპრილში 2010

11 სექტემბერი.18/00სთ.
"...ლაშა,ჩემო ცხოვრებავ უკვე ფოთოლცვენა დაიწყო...შენ კი არ მოხვედი...როგორ გავუძლო უშჰემოდ ფოთოლცვენის ნისლიან დღეებს...ვიცი ვეღარ გავიძლებ...ვეღარასდროს ვიხილავ თაკარა მზეს..ვერც პირველ თოვლს...ვეღარს გაზაფხულის ჟუჟუნა წვიმას...დღეს ექიმმა ლოგინიდან ადგომა ამიკრძალა.ძალაინ ცუდად ვარ...წერის თავიც კი აღარ მაქვს....”

20 სექტემბერს სოფო უკვე საავადმყოფოში უნდა დაწოლილიყო...
- სოფო ხომ არაფერი გრჩება?
- არა თაკო...ყველაზე მთავარი აქ მაქვს...სოფომ მედალიონზე დაიხედა....
სოფო ნელ-ნელა ჩემოდიოდა კიბეზე,თაკომ კი უცებ ჩაირბინა ეზოში და......
....ლაშა მიხვდა რომ უყვარდა სოფო...უყვარდა თავდავიწყებით..ბოდვამდე...ტკივილამდე....
მიხვდა რომ ვეღარ გაძლებდა მის გარეშE და დაბრუნდა....
- თაკო რა ხდება? სოფო როგორ არის?
- მეზიზღები არაკაცო! აქ რა გინდა? წათრიე აქედან ეხლავე...რა გინდა ნაადრევად მოკლა სოფო?
- თაკო გაგიჟდი? რას ამბობ!...
- არაკაცი ხარ!...გაიქეცი და მიატოვე სოფო!...
- მე მაშინ არ ვიცოდი რას ვაკეტებდი....დაბნეული ვიყავი...მაგრამ ახლა აქ ვარ და აღარ მივატოვებ სოფოს...მე ის..
- ლაშა! ლაშა!...შენ დაბრუნდი..მისკენ გაექნა სოფო...
ლაშა და სოფო დიდხანს იყვნენ ჩჰახუტებულები და ორივეს ცრემლები მოსდიოდა...მათ შორის ხომ მართალი,წრფელი გრძნობა იყო...გრძნობა რომელსაც ვერაფერი დააკლო ვერც დრომ...ვერც განშორებამ...
- მაპატიე სოფო!...მხოლოდ ეს ამოილუღლუღა ლაშჰამ...
- წადი ლაშჰა!...
- რას ამბობ,ჩემო ფერიავ აღარასდროს მიგატოვებ!...
- წადი ლაშჰა!..შEნ მე არსდროს გყვარებივარ,სულ მატყუებდი...
- ამას ნუ მეუბნები ჩემო ანგელოზო...
- შენ არასდროს გითქვამს ჩემთვის –"მიყვარხარ”...ვერც ახლა მეუბნები...მე კი როგორ ვერ ვხვდებოდი,რომ არ გიყვარდი...წადი გთხოვ წადი!!!!!.....ყვიროდა სოფო,რომელსაც თაკომ ხელი მოკიდა და მანაქნასი ჩასვა.
საავადმყოფოში მისული სოფო უკვე ძალიან ცუდად იყო..სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს ითვლიდა...
- "თაკო...ლაშა დაბრუნდა...ვიცი...ვუყვარვარ...ეს მის...თვალებში ამოვიკითხე..ჩემი... ლაშა.... დაბრუნდა....” ესღა თქვა და სული უფალს მიაბარა....
პალატაშჰი სამარისებრმა სიჩჰუმემ დაისადგურა...ანგელოზებმა შორს წაიყვანეს სოფოს წმინდა სული....ამ სიჩუმეში გაისმა ლაშას ღრიალი...
- შემიშვით, სიკვდილის წინ უნდა ვუთხრა,რომ მიყვარს!...შემიშვით!...ლაშამ შეანგრია პალატის კარი.....მისი პატარა ფერია საწოლზე იწვა..მუჭში მედალიონი ჰქონდა...
ლაშამ გულსი ჩაიკრა სოფოს უსულო სხეული,რომელსაც ჯერ კიდევ შერჩენოდა სითბო... ჩემო ფერია..ლამაზო ფერია...როგორ ვერ მოვასწარი მეთქვა --მიყვარხარ!...გთხოვ, გევედრები არ დამტოვო!...ასე არ მომექცე!...ღმერთო ის აცოცხლე,მე მომკალი!....ღმერთო არ წამარტვა სიყვარული....სოფო!...სოფო!!!...რატომ აჩუქე ღმეთო ფრთები,ახლა გაფრინდა ჩემი ანგელოზი,აღარ დაბრუნდება!....სოფო!...სოფო!.....სოფო!...............ყვიროდა ლაშა..
...სოფო გაფრინდა შორს....ანგელოზებთან გაჰყვა შორს...ძალიან შორს...
....მათი სიყვარული კი უკვდავი იქნება...სიკვდილი ვერსა აკლებს სიყვარულს...მათი სულები სამუდამოდ ერთად იქნებიან,სამარადისოდ... ისევე როგორც იმ მედალიონზე,რომელსაც პატარა ასოებით ეწერა: "ლაშჰა+სოფო"
???????