მედალიონი - 8 აპრილში 2010

- სოფო! ნახე შენი გულის ბომბი...გადაიხარხარა თაკომ
- სად? აბა სად?
- აი იქ,ხესთან!
- ჩემი ანგელოზი...
- ცოტა აკლია..
- რა არ არის ლამაზი?
- გემოვნებაზე არ დაობენ!..
- რა თვალები აქვს...რა გიმილი..სოფო თვალს არ აშჰორებდა იქვე ხესთან მდგომ ლაშას რომელიც სიგარეტს ეწოედა და თან ვიგაცას ესაუბრებოდა
- თაკო!...
- რაო პატარა?
- იცი...მიყვარს...ისე გრმად ამოისუნთქა სოფომ,თითქოს მთელი გული ამ ერთ ამოსუნთქვას ამოაყოლა.
- გიყვარს არა,ის!..
- თაკო სულ მასზე ვფიქრობ,სულ ვოცნებობ,სულ მინდა რომ სადმე დავინახო,ყველგან მას ვეძებ...შენი აზრით რას ნიშჰნავს ეს?
-იმას რომ უტვინო ლაწირაკი ხარ! გაიგე? სოფო ეხლა წამოდი სახლში თორე მშია საცჰინლად!
რა თქმა უნდა ისინი მთელი გზა ლაშჰაზე საუბრობნენ.
სოფოს მე-3 კლასიდან უყვარდა ლაშა,რა თქმა უნდა ყველა დასცინოდა მის ბავშვურ გრძნობას,მაგრამ სოფო ვერადავერ ესჰვებოდა ლაშაზე ფიქრს,სულ მის ლამაზ,ნაგვილიან,ლურჯ თვალებზე ფიქრობდა...თუმცა რა ჰქონდა ლასჰას ნაგველის მიზეზი?!..ყოველ მეორე გოგოს უყვარდა სკოლაშჰი..თუმცა ვერავინ ახერხებდა მისი გულის მოგებას..ლაშა სერიოზული,გულცჰათხრობილი ბიცჰის შთაბეცჰდილებას ტოვებდა...ისე დადიოდა სკოლის დერეფნებსჰი,თითქოს ვერავის და ვერაფერს ამცჰნევსო...შეიძლება ამცჰნევდა კიდეც მისდამი მოპყრობილ გოგოების კეკლუც მზერას,მაგრამ არ იმჩნევდა...ლაშა მართლა ძალიან,ძალიან სიმპათიური ბიცჰი იყო: მაგალი,სპორტული აგნაგობის,ოდნავ მოგრძო ჩალისფერი თმებით,დიდი,ლამაზი ტუჩჰებითა და ულამაზესი ლურჯი თვალებით.
სოფო შევიდა სახლში,ისადილა,გამოიცვალა და სამეცადინოთ დაჯდა.მისი გონება კი სიე შორს იყო ახლა ალგებრაზე ფიქრისაგან.წიგნში იყურებოდა და ლაშას ლურჯ თვალებს ხედავდა. აიღო ფურცელი და წერა დაიწყო: - ლაშჰა! იცი როგორ მიყვარხარ?..სულ შჰენზე ვფიქრობ და ვოცნებობ,ისევე როგორც ახლა...ვზივარ და ამ ფურცლებს ვუმხელ ჩჰემს განცდებს...ვერავის ვეღარ ვუზიარებ ამ გრძნობას,დამცინიან....ასე მგონოა,ვერასდროს შემამჩჰნევ!...მაგრამ...მე მხოლოდ შჰენით ვსულდგმულობ...იმაზე ოცნებით,რომ ერტხელ მაინც გავხდები შჰენი შემოხედვის,გაღიმების ღირსი...შჰენს სიყვარულზე ოცნებასაც კი ვერ ვბედავ...რა სისულელეა!!!...უსამართლობაა,შჰენნაირს რომ მე შჰევუყვარდე...უბრალოდ მეტისმეტად კარგი ხარ ჩჰემნაირი უბრალო გოგოსთვის...სად-შჰენ და სად_მე...მაგრამ გულს რომ ვერაფერს ვუხერხებ?!..სულ შჰენზე რომ მეფიქრება?!..რა ვქნა ლაშჰა?!...
...დაამთავრა წერა სოფომ და ფურცელი დახია..ის ყოველთვის ასე იქცეოდა,წერდა თავის განცდენს,შჰემდეგ კი ხევდა ნაწერებს.
მეორე დილით სოფო მიუახლოვდა სკოლის კარს,თვალებსაქეთ-იქით აცეცებდა,იქნებ შორიდან მაინც დაენახა ლაშა.ამ ფიქრებში იყო გართული,როცა
უკნიდან ძაახილი მოესმა.
- სოფო!.. დამელოდე!...დაუძაახა დაქალს თაკომ.
- როგორ ხარ?
- სოფო აღიერე,რომ მსოფლიოში საუკეთესო დაქალი ვარ!!
- რა იყო?
- აღიარე მეთქი!
- კარგი....თაკო შჰენ მსოფლიოში საუკეთესო დაქალი ხარ! მერე?
- ის შენი ლაშიკო 18 წლის არის, 24-ე კორპუსში ცხოვრობს მე-3 სართულზე...შეყვარებული არ ყავს...მაგრამ ერთდროს ყოველ კვირა იცვლიდა "ლოვე”-ებს...
- აუ...ჯიგარი ხარ თაკო! ვაფრენ შჰენზე!...აკოცა დაქალს გახარებულმა სოფომ.
ამ დროს ლაშაც გამოჩნდა ეზოში.
- ვაიმე,თაკო,ლაშა!..ნერვიულად ცქმუტავდა სოფო ა თან ცდილობდა არ გაეხედა მისკენ.
- აუ სოფო შჰენი ვერ გავიგე რა,ამდენი ხანია ბიცჰი მოგწონს და ვერ გაიცანი..21-ე საუკუნეშჰი ძალიან ბევრი საშჰუალება არსებობს ადამიანის გასაცნობათ.
- ეჰ...შჰენ არ გესმის თაკო!...როცა მას ვხედავ ასე მგონია გული მიჩჰერდება,მუხლები მეკეცება...როგორ უნდა შევძლო მისი გაცნობა? ან რა ვუთხრა?!...
- მიდი და უთხარი: - ეი, ჩჰემი ძმა, ერთი კარაგად შჰემომხედე გოგო ვარ ბაყაყი ხო არა!..აკისკისდა თაკო
- ალბათ ბაყაყი ვარ...
- უბრალოდ ბაყაყი კი არა,გონებაჩლჰუნგი ბაყაყი ხარ პატარავ!...
- იცინე! იცინე ხო!...არა მართლა რა უნდა ვქნა? ხო არ მივალ,წინ ავესვეტები და ვეტყვი: - "იცი რა ლაშა? მე-3 კლასიდან შენზე ვგიჯდები და იქნებ ყურადღება მომაქციო-თქო!” ? ასე? სახეზე დარდი აუთამაშდა სოფოს.
- ისევ მე უნდა გავინძრე რა! მოვიფიქრებ რამეს!
გაკვეთილების შემდეგ გოგოები ისევ ეზოში იდგნენ,როცა მათ კახა მიუახლოვდა.
- თაკო როგორ ხარ?
- კარგად კახა შჰენ? გაკვეთილები დაგიმთავრდა?
- გაკვეთილებზე არ ვყოფილვარ,ძმაკაცთან მქონდა საქმე და უკვე მივდივარ!..შენ საით მიდიხარ?

- ძეგლისკენ!
- მაშჰინ წამო, ერთად წავიდეთ!
- კარგით გოგოებო,მე წავალ! სოფო სახლში რომ მივალ დაგირეკავ!..დაემშვიდობა თაკო გოგოებს და ის და კახა ერთად გაუყვნენ გზას.
- თაკო Gგუშჰინ ლაშჰაზე რატომ მკითხე რაღაცეები? ხო მარ მოგწონს?
- მე არა!
- ხო მარ მატყუებ? - გამომცდელი მზერა მიაპყრო კახამ გოგონას.
- არა-მეთქი!..მე-არა!..
- ჰმ...აბა ვის?
- რა მნიშვნელობა აქვს?
- მითხარი გთხოვ!..არავის არ ვეტყვი!
- კარგი! კარგი! ჩემს დაქალს!
- რომელს? რა ჰქვია?
- სოფო...
- აა...ის ლამაზი ბაშჰვი?
- ბავშჰვი არა რაა!
- ხო რა რაც არის!
- აი მოვედით...დროებით კახა...
-ლაშჰა ძმაო როგორ ხარ?
- მაგრად ძმა შჰენ?
- ძმობას გაფიცებ ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო!
- ბაზარი არაა,რა მოხდა?
- ჩვენი სკოლელი ერთი ბავშჰვი მომწონს მაგრად რა,მაგრამ ძალიან სხვანაირი ტიპია რა.
- შჰებმის ოსტატი რჩჰევას მეკითხება? გაეცინა ლაშჰას
- რჩჰევა კი არა დახმარება მცჰირდება...
- მითხარი როგორ, ძმაო და შჰენს გვერდით ვარ!
- კაროჩჰე თაკოს დაქალს ევასები შჰენ...
- რომელს ე?
- სოფოს...კარგი ბავშჰვია რა და გულშჰი ყავხარ ჩავარდნილი
- ვერ გავიგე რა მოიფიქრე ან მე რა შუაშჰი ვარ?!
- კვერცხო მისმინე,შჰენ თუ სოფოს შჰეხვდები ხოლმე და ერთად "იდვიჟენიებთ”, მე და თაკოც ხშჰირად ვიქნებით ერთად,მეც თავს შჰევაყვარებ მაგ თავნებას! ანუ რა უნდა ქნა იცი? თავი ისე უნდა მოაჩვენო,ვითომ სოფო მოგწონს,მე თაკოს ვეტყვი ამას და შჰეხვედრას დავუნიშნავთ.თაკოც ჩათვლის რომ ვითომ შენს და სოფოს პონტში ვხვდებით და არფერს იეცჰვებს.
- აუ კახა ხო იცი არ მიყვარს ეგეთი რაღაცეები,პატარა ბავშჰვს როგორ ვეკაიფო ტო!...ან შენ რა თU მოგწონს მიდი და უთხარი.
- აუ შენ არ იცნობ ბიჭო თაკოს....კარგი...არ გინდა ძმაკაცს დაეხმარო? თან სოფო საკმაოდ ლამაზი ბავშვია,შეიძლება მართლა შეგიყვარდეს...ლაშ! თაკო ჩემი უნდა იყოს და შენი დახმარება მჭირდება გაიგე?
- კარგი...და როგორ გავიცნო?
- ეგ საქმე მე მომანდე!...ეშმაკურად ჩაიცინა კახამ.
მეორე დღეს გოგოები ეზოში იდგნენ როცა მათ კახა მიუახლოვდა...
- ჩჰვენი სკოლის ულამაზესი გოგოები როგორ არიან?
- არამიშავს კახა შჰენ?
- მეც არამიშავს.სოფო შენ როგორ ხარ? ეს გოგო ერთ ჩჰემს ძმაკაცს მოსწონს. ეშმაკურად შეათვალიერა კახამ სოფო.
- ვის?
- აი მოდის.. ლაშა! ბიჭო მოდი აქ!..
- გამარჯობათ გოგოებო! გაიგიმა ლაშჰამ გოგოებს...
- აჰა ბიჭო გაიცანი ეს სოფოა, ეს კი თაკო!..
- სასიამოვნოა..
- გოგოებო დღეს რას აკეთებთ? გაკვეთილების მერე ცოტა ხო არ გაგვესეირნა..
- რავიცი...მე ბევრი დრო არ მაქვს...თქვა თაკომ.
- აქვე ვაკის პარკში შევიაროთ,ცოტა გავისეირნოთ და სახლში მიგაცილებთ!.. კარგით?
- კარგით...სოფო შენ რას იტყვი?
გაკვირვებულმა და თან დაბნეულმა სოფომ მხრები აიჩეჩა..ამ დროს ზარიც დაირეკა და გოგოები გაკვეთილზე შევიდნენ. მთელი გაკვეთილი ენა არ გაუჩერებიათ...
- თაკო გაოცებული ვარ.. ვეღარ ვაზროვნებ,ნუთუ ლაშას მოვწონვარ?!...არა,არა არ მჯერა!!!...რა სისულელეა!..
- რადგან კახამ თქვა ე.ი. მოსწონხარ!..
- ვაიმე თაკო ცუდად ვარ,გავაფრენ სიხარულისგან!..
- კარგი ეხლა,ეცადე არ შეიმჩჰნიო გაიგე?
გაკვეთილების შემდეგ გოგოები ახალგაზრდებმა ვაკის პარკში გაისეირნეს...წინ თაკო და კახა მიდიოდნენ...უკან კი ლაშა და სოფო ჩამოიტოვეს...
- სოფო რამდენი წლის ხარ?
- 16-ის..შენ?
- სკოლაში გვიან შევედი და ახლა 18-ის ვარ!
- და ან ძმა გყავს?
- არა დედისერთა ვარ!
- ეგოისტიც იქნები...გაეცინა ლაშჰას
- არც ისე....უფრო ეჭვიანი ვარ!.
- ვიზე ეჭვიანობ? შჰეყვარებულზე? გამომცდები მზერა მიაპყრო ლაშამ გოგოს.
- შეყვარებული არ მყავს...
- არც გყოლია?
- არა!
- სურვილიც არ გაქვს?
- არ ვიცი,ნამდვილ სიყვარულს დიდი და საფუძვლიანი მოძებნა სჭირდება.....(და მე ის უკვე ვიპოვე) გაიფიქრა სოფომ და უკვე კიბეების ბოლოდან თვალი შეავლო ვაკის პარკს...
საოცრად ლამაზი საღამო იყო...ან უბრალოდ სოფოს ეჩვენებოდა ასე,მას ხომ გვერდით საყვარელი ადამიანი ედგა...ყველაფერი განათებული იყო...იქვე კიბეზე შეყვარებული წყვილი იჯდა...-"ნეტავ ოდესმე მეც ვიქნები იმ გოგოსავით ბედნიერი?” გაიფიქრა სოფომ...ლაშამა ამ დროს სიგარეტს მოუკიდა, სოფოს რაღაცნაიად ქვემოდან ახედა,შემდეგ მზერა ისევ ანთებულ სიგარეტზე გადაიტანა.
- და შჰენ იცი სოფ რა არის ნამდვილი სიყვარული?
- ნამდვილი სიყვარული?...ალბათ ნიჭია,რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია,რომელიც წმინდა,ამაღლებული,უმანკო,ნაზი და სათუთია...იცი რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება,რომ შენ გაქვს ნიჭი..ნიჭი გენატრებოდეს...ნიჭი გიყვარდეს....აღმერთებდე..მისი არსებობაც კი,რომ ბედნიერებას განიჭებდეს,მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს...რამდენს ვბოდიალობ არა? გაეცინა სოფოს. - შენ გყვარებია ვინმე?
- კი ბევჯერ..გაეცინა ლაშას...
- არ გყვარებია ლაშა!...
- რატომ? გაეცინა ლაშჰას.
- იმიტომ რომ სიყვარული ცხოვრებაში ბევრჯერ არ შეიძლება გეწვიოს...”სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის...”ეს გალაქტიონის სიტყვებია...როცა ეს გრძნობა იბადება გულშჰი,მთელს შჰენს ცხოვრებას,ფიქრებს,აზრებს იპყრობს...მთელი შჰენი ცხოვრება მხოლოდ საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს აღარ გაძლევს...ნამდვილი სიყვარული მარადიულია....ის არასდროს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის,რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების,მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე....ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ ჩვენი ცხოვრების მანძილზე აღარ გვრჩება დრო იმისთვის,რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს..
- სიყვარული ვნებაა პატარა...
- ცდები ლაშჰა.!..სიყვარულში ვნებაც არის...მაგრამ ვნებას არ შეიძლება უწოდო სიყვარული...ნამდვილი სიყვარული წმინდაა..ხელშეუხებელი...ვნებამ მართლაც ცეცხლივით იცის აგიზგიზება,მაგრამ მალევე ქრება,თანაც უკვალოდ...ნამდვილი სიყვარული კი მარადიულია...ჩაუქრობელი...თუმცა ვოლტერის სიტყვებია: - " სიყვარული ყველაზე დიდი ვნებაა,რადგან ის ერთბაშად ეუფლება გონებას,გულსა და სხეულს....”
- სოფო იცი მე არავისთვის არ მაქვს ნათქმანი სიტყვა – "მიყვარხარ!” და სანამ ჩჰემს გრძნობაში არ დავრწმუნდები არავის ვეტყვი ამ სიტყვას!...
- ძალიან კარგს იზამ ლაშა!...
- საიდან იცი სოფო ეს ყველაფერი,თუ არასდროს გყვარებია?
სოფომ ნაღვლიანად გახედა ლაშას...რამდენის თქმა შეეძლოთ იმ წუთას მის თვალებს...სიყვარულითა და სითბო იყო სავსე მისი ყოველი ბგერა...
ამ დროს ქვემოდან მათ კახამ და თაკომაც დაუძახეს...ისე ჩაიარეს კიბეები,რომ არცერთს არ ამოუღია ხმა... ბიჭებმა თაკო და სოფო სახლამდე მიაცილეს...
- ლაშჰა რა გჭირს ბიჭო? რაღაც ჩაფიქრებული მეჩვენები...
- არაფერი...
- რაო? მოგეწონა პატარა გოგო? მხარზე ხელი დაარტყა კახამ ძმაკაცს.
- რა სისულელეა,უბრალოდ კაი ბავშვია,მისგან ბევრი ისეთი რაღაცეები გავიგე,რაც აქამდე წიგნებშიც კი არ წამიკითხავს...
- დაგაბა? ეშჰმაკურად ჩაიცინა კახამ.
- ნუ სულელობ ბიჭო!
- მე ვსულელობ? სულ არ დაუბიხარ ხო? ახარხარდა კახა.
- შენ რას შვები თაკოსთან?
- აუ რავიცი, ძმა..მემგონი სერიოზულად გავიჭედე...ცოტა ხნით კიდევ უნდა დამეხმარო...
- სიამოვნებით!...
ლასჰა... ჩჰემო სიყვარულო უბედნიერესი ვარ....გაგიცანი,შჰენი ღიმილის ღირსი გავხდი..არც კი მჯერა.....თავი სიზმარში მგონია და მეშინია გამოღვიძების....იქნებ არც ისე ლამაზია რეალობა?!...ლაშა ძალიან მეშინია...რა უსაშველო ყოფილა ეს გრძნობა ახლა მივხვდი....მეშინია,ამ უეცრად მოფრენილი სიხარულის მერე უცებ არ მოღრუბლოს ჩემი ზეცა...შენი თვალებივით ლურჯ საზე უცებ არ გაავდარდეს...უცებ არ გამეღვიძოს ამ ლამაზი სიზმრიდან...Gღმერთო! დაიფარე ჩემი სიყვარული....” წერდა სოფო.
მოკლედ დრო გადიოდა...ლაშა და სოფო ძალიან დაახლოვდნენ...სოფო ძალიან ბედნიერი იყო...ყოველი მათი შეხვედრით მათი ურთიერთობა სულ უფრო და უფრო თბებოდა...რაზეც ვერ ვიტყოდით კახასა და თაკოზე... ერთ დღესაც, უკვე ჩვეულებისამებრ, ბაღში სეირნობდნენ სოფო და ლაშა.
- სოფო!...
- რა?
- სოფო...როგორ უნდა მიხვდე რომ შჰეყვარებული ხარ?
- სულ მასზე უნდა ფიქრობდე...ოცნებობდე..გენატრებოდეს...
- მაშინაც კი,თუ შენს გვერდითაა?
- ...მაშინაც!..დაიბნა სოფო
- მე ამ ყველაფრეს შენს მიმართ განვიცდი....ლაშამ გოგო შემოატრიალა სახით თავისკენ და ჩახედა დაბნეულ თვალებში.
- ლაშჰა!....როდის მოასწარი ჩჰემი შეყვარება?
- სოფო! შჰენ არ იძახდი,სიყვარული სამ კითხვას ვერ პასუხობს: - როდის შეგიყვარდა? რატომ შეგიყვარდა? და როდემდე გეყვარება?-ო...
- კარგად დაგიმახოვრებია ჩემი სიტყვები...
- სოფო...იქნები ჩემთან? გიყვარვარ?
- ?!....
- მიპასუხე სოფ!...
სოფოს გულშჰი გრძნობები აბობოქრდნენ,ამდენი ხნის დაგროვილმა განცდებმა ერთიანად