თოვს ხვავრიელად და უსაშველოდ
და სდუმს თბილისის ცივი კრატერი
და ჩემს ხსოვნაში
და ჩემს გარშემო...
ბრუნავს ფიფქების კორიანტელი.
თოვს... და ასეა ალბათ საჭირო
და მეც იმიტომ ასე დავთვერი,
რომ ამ ფიფქებში გამოვარჩიო
ის - ერთადერთი ჩემი ფანტელი.
შენ რომ მარგუნე, მსგავსი ქვეყანა
არ ღირსებია არავის დღემდე.
შენი მადლია, ის რაც ეხლა ვარ,
რაც დამერქმევა სიკვდილის შემდეგ.
მე არ დავეძებ: სად ხარ, ვისი ხარ,
სადაურია შენი მშვენება?
თოვლის ფიფქივით ნეკზე მიზიხარ
და რომ გამიქრე, რა მეშველება..
|
