(ზოგჯერ სულელები ვართ გოგონები) -მივდივარ! -სად? -შენგან შორს! -რატომ? -მინდა და იმიტომ! -მეც ბევრი რამე მინდა...! -კაი კაცო! -ხო... გოგონა კარებს მიუახლოვდა, გააღო და გასვლა დააპირა. -სად მიდიხარ? -ხომ გითხარი! -მე მეგონა ხუმრობდი! გოგონა მოუბრუნდა და უთხრა: -არა, არ ვხუმრობდი!მივდივარ... -რატომ? ძნელი არ იყო გოგონასთვის ამისი თქმა, რადგან იცოდა დაშორება მასში ტკივილს არ გამოიწვევდა, ბიჭზეკი სულ არ ფიქრობდა. -იმიტომ, რომ აღარ მიყვარხარ...''ვსო''! ფაფუ! გაფრინდა სიყვარული!-გაეღიმა მას. -აჰა, ესეიგი გაფრინდა...კაი... გოგონა ასეთ რეაქციას არ ელოდა. ეგონა არ გამიშვებს, დარჩენას მთხოვს, ძალიან ეწყინება, არც ამ სიტყვებს მოისმენს, დამიჭერს, გულში ჩამიკრავს და მეტვის "ნუ მატყუებო", ეს კი ზის და გულგრილად შესცქერის მას. ელოდება როდის წავა. -ჰე აღარ მიდიხარ? -რაა?-ფიკრებიდან გამოერკვია გოგონა.]-ხო, წასვლას აპირებდი... გოგონა შყოყმანდა, თითქოს წასვლა აღარ სურდა. ბიჭი წამოდგა. მიუახლოვდა მას, მკლავში სწვდა,მაგრად მოუჭირა ხელი და კარებიდან უხეშად გააგდო, იგი წაბარბაცდა. (მაგრამ არ წაგცეულა). -ჰე! წადი! გზა ხსნილია! -მაგრამ.... -წადითქო,! წადი არ გესმის?! არავინ გაკავებს! -მიშვებ?! -ხო! რატომ უნდა დაგაკავო~?! -მეგონა გიყვარდი! -მართლა?! ნეტავ, რატომ გეგონა ასე?! იცი ძვურფასო, სიყვარული როგორც მოფრინდა ისევე გაფრინდა...აი ასე! გოგონას ცრემლი მოერია, იმედი გაუცრუვდა, ეგონა დაშორება ტკივილს არ მიაყენებდა მაგრამშეცდა...მიხვდა არასწორად მოიქცა. ყველაფერი მისი ბრალი იყო, გაიფიქრა:''სანამ არ დავკარგე, ვერ დავაფასე''...
