* * *
ეს დილაც ასე უცოდველი გათენდა,ოთარ
თბილისის ზღვიდან მოკენწლაობს სიო ღაღანით,
და ჩემს სარკმელთან იდუმალი სულივით შფოთავს.
ეს დილაც ასე უშფოდველი გათენდა,ოთარ
ტყის არამხუტებს დაჰკარგვიათ ობოლი მოთა,
შენსავით წმინდა,უწყინარი ოდნავ მაღალი.
ეს დილაც ასე უცოდველი გათენდა, ოთარ.
გალაკტიონ ტაბიძე
|
