ჩემი სოფელი
ხელისგულივით გაშლილა
სოფელი მთათა შორის;
სამხრეთით ტყეა აშლილი,
ჩრდილოეთით კი – გორი.
და მთიდან ჩუხჩუხ—რაკრაკით
მოხტის რუ – ფირუსთვალა,
მზის ოქროსსიმებნაქარგი
სოფელს ხალისით რკალავს.
ფესვს ულბობს ჭადარს გათანგულს,
ახარებს ბაღს და ედემს;
ყველას - მწყურვალს თუ დასიცხულს
ასმევს საამო წვეთებს.
სოფელში მოჩანს ზვინები,
თან ღელავს მწიფე ყანა;
ვეება კომბაინები
ზღვად გასულ გემებს გვანან.
უკიდეგანო ყანაა,
მიცურავს კომბაინი;
მისი მესაჭე მამაა,
აღვსილი შრომის ჟინით.
მეც,როცა დიდი გავხდები,
რაც მსურს,ქვეყანას მოვფენ:
მამაჩემის კვალს გავყვები,
შრომით ვადიდებ სოფელს.
|
