ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და გხედავ,
სასაფლაოზე სეირნს მე ვბედავ.
იქ შემიძლია დანახვა შენი,
ფოთლის ცრემლების აკრეფა ნელი.
მიწას გაყრი და თანდათან ქრება,
გულის ის ნაზი ჩურჩული ქრება.
ყვავილებს ვიღებ, ფოთლები ხმება,
შენ მახსენდები ცრემლიც არ ქრება,
ღამით ვლოცულობ ვამბობ ნაზ სიტყვებს:
გთხოვ, გევედრები, მაჩუქე სითბო,
რომ სამუდამოდ ვიგრძნო
...ეჰ ვითომ?
მე ეს ლოცვები ასრულდეს ვითხოვ!
მინდა გაგხადო ნათელი მთვარის,
გზას რომ მინათებს იმ დიდი ღამის,
მაგრამ სადღაა, ოცნება ქრება
და მხოლოდ გრძნობები სულში მე მრჩება,
ჩვენი სიყვარული იქ სადღაც ლპება,
საფლავის ქვებზე წარწერა მრჩება:
"გაათბე ხელით, სულია ჩემი,
ნაპოვნი წვიმაში, ღამით და სველი."
"ლოცვა გაგვანათლებს, ჩვენს სულს გაანათებს
და სამუდამოდ სამოთხეს აანთებს". |
