ის დადიოდა ჩუმად და მარტო, თავის ფიქრთან და ტკივილთან ერთად. ის არ უმზერდა არავის სამტროდ, ხიბლავდა ელვა აპრილის ფერთა.
და ვინც ემონა გაშლილ დარბაზებს, ის მათ უმზერდა ცივად, უნდოდა. მას თაყვანს სცემდა ყველა ლამაზი, მაგრამ ის არა, - ვინც მას უნდოდა.
გამოდიოდა ბინდის ჟამს, კარში და ბრუმდებოდა მწვანე ველიდან. ის შეიყვარა იმ ერთმაც მაშინ... როდესაც უკვე ვერ უშველიდა.
............................................
გელოდები რა გაუძლებს ამ უღმერთო ლოდინს, გელოდები მხოლოდ ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ მოდი, განა გული მინდა გთხოვო, სიყვარული გთხოვო? მხოლოდ ერთხელ დამენახე, თვალს შეგავლებ მხოლოდ, მერე წადი ისე წადი რომ არ გაიხსენო, მე ვინ ვიყავ, შენ ვინ იყავ და ვინ დავრჩით ბოლოს, წადი თვალზე ცრემლს შევიშრობ, დაგილოცავ გზაკვალს, და არავის არ ვუამბობ ამ გაწყვეტილ ზღაპარს...
..........................................
რადგან უთქმელად მჯეროდა შენი,
ერთი სიტყვის თქმაც ვერ გაგიბედე,
გაუბედავებს გაურბით ბედი
ვიცოდი მაგრამ, ვერ გაგიბედე
და გული მაინც დიდხანს არხევდა
ლამაზ იმედებს, ლამაზ ოცნებებს,
ისიც ვიცოდი რომ დაგკარდავდი
ვიცოდი მაგრამ ვერ გაგიბედე...
|