სრულ სიბნელეში თოვლი ანათებს,
თავისთვის, ჩუმად,
ისმის გალობა სადღაც შორიდან,
ბულბულის ჰანგი ატკბობს ბუნებას.
იფეთქა თოვლმა, განათდა ღამე
ცვივა ცრემლები სევდიან ცაზე,
მონატრების ცრემლს ახლავს გრძნობები,
გრძნობა, რომელიც სიყვარულს ბადებს...
და თავს ახსენებს ის მდუმარება,
რომელიც თან სდევს მის სიმარტოვეს,
ვარდები თოვლზე, ყვავილნი ცაზე,
ფიფქები ხელზე, თოვლივით თეტრზე.
სდუმს სიყვარული, სდუმს სიმარტოვე,
სისველე ტანზე, მის ცივ სახეზე.
ბედნიერების ბოლო წუთს ალბათ,
მტრედი მიფრინდა მის სასთუმალთან,
და ამცნო, იქნებ როგორ გიყვარდა
ბაგეს მოწყვიტა ნაზი ბგერები,
მოუყვა კიდეც თეთრ სიყვარულზე,
დაბადებულზე ციურ მხარეში.
ფიქრობდა ასე თავჩაქინდრული,
გულს ჩარჩენილი, ძველი გრძნობებით,
-მოძველდა განა? დაგტოვა განა?
-და თანაც მითხრა, არ დავბრუნდები...
...............................................................
რომ შეგეხვეწო ჩაიხედავ ჩემს წმინდა გულში??
თუ ყველაფერი სიგიჟეა სჯობს დავიკარგო...
რომ დაგიჩოქო დარწმუნდები ჩემს სიყვარულში?
მომეფერები? დამიტირებ? მითხარი კარგო იქნებ ჯობია
ყველაფერი ჩავიკლა გულში და სამუდამოდ ამ ქვეყნიდან გადავიკარგო!!!
|
