-რა გინდა აქ?-ეკითხებოდა "იგი" საკუთარ თავს.-აქ, ამ საგუშაგოში,გისოსებს მიღმა, ციხეში, სადაც ბევრ პატიმარს გაუვლია. საკანი იყო ცივი და ცარიელი. სიჩუმე შემაწუხებელი და მძიმე. ციხეში ყველას ეძინა....6 საათი იყო. მზე ამოდიოდა, მისი პირველი სხივები,რომლებიც დაუკითხავად შეიჭრნენ საკნის სარკმეველში, დაბურულ, ძველ კედლებს მოეფინა და გაანათა, მაგრამ მცირედ... -ალბად რამდენს გაუტარებია სიცოცხლის ძვირფასი წლები და დღეები აქ...ამ კედლებში გამოკეტილს...რა ტანჯვაა...ჯოჯოხეთი...როდის გავაღწევ აქედან, როდის?! რამდენ დრეში?! რამდენ საათში! რამდენ წუთში?! საათები, დღეები-მიიზლაზნებოდნენ და მიაბიჯებდნენ ტაატით.... -როდის გვავაღწევ აქედან?! გავიდა ერთი...ორი...სამი..ოთხი თვე, გავიდა ვით ოთხი საუკუნე. "იგი" იჯდა ისევ იქ სადაც მაშინ და კვლავ ითვლიდა საკაშნი გატარებულ დღეებს. ბილოს ისე დაიღალა, ისე მოწყინდა ცხოვრება ასე უაზროდ, რომ გადაწყვიტა: "მე დავტოვებ კვალს...კვალს ჩემსას...რომ აქ ვიყავი...დეა სხვამაც იცოდეს მეც აქ ვიყავი, აქ მდიოდა სიმწრის ცრემლები, მივტიროდი ცხოვრებასა და ბედს, ვიტანჯებოდი ვით არწივი გისოსებს მიღმა გამომწყვდეული." მეორე დღეს სასამართლო ჩატარდა და 25 წელი მიუსაჯეს. საკანში დაბრუნებულმა "ჯაყვა" ამოიღო და საკნის ძველ, გაციებულ კედელს მიუახლოვდა, ხელი მოუსვა,თითქოპს შეიგრზნო მისი სიცივე. იგრძნნო უხეში ასოები ჩამწკრივებოდნენ ერთი მეორის მიყოლებით... დააკვირდა და გაარჩია ვიღაც უცნობის ძველის-ძველი ჩანაწერი რომელიც ციხის ჯედლისთვის მიუბარებია, აბად მაშინ როცა სასჯელი გამოუტანეს. უხეშად ამოთვიფრული "ინიციალები"* დიდი ინტერესს იწვევდა მასში. "მე უკვე ჩავიძირე...უკვე გვიანია ვინმემ გამომიწოდოს დახმარების ხელი, რომც მოვინდომო ვერ ამოვძვრები ამ სოროდან სადაც მრავალი ვირთხა ბუდობს...ვერ ამოვყვინთავ ამ ჭაობიდან,რომელიც უფრო და უფრო მითრევს ფსკერისკენ,რომელიც ახლოა ძლიერ...აწი აქ ვიქნები სულ, არა! სულ არა! იქამდე სანამ ამომხდება სული, სანამ არ წაერთმევა სხეულს ბილწსა და "გახრწნილს" სული-შეფერილი შავი ლაქებით-ცოდვებით, რომელსაც ვიმრავლებდი ცხოვრების გზაზე უგზო ფეთებით... შენ კი -ვინც კითხულობ აბას, თავს უშველე სანამ დროა...." "მას" ბევრი აღარ უფიქრია აიღო დანა და ამოტვიფრა წარწერის ქვევით: " აქ 20 წელი მომიწევს ყოფნა, 20 წელი არ გაივლის მალე, როგორ დავაღწიო საკანს თავი, როცა ვიმსახურებ მე აქ ჯდომას...როგორ უნდა დავდიოდე გარეტ,როგორც უცოდველი ბალღი მაშინ როცა შემომაკვდა დედა!..."
