ხვალიდან კი ჩვენი ერთად ყოფნის დრო კიდევ უფრო შემცირდება... და ასე მოხდება თანდათან, სანამ ჩვენი ერთად ყოფნისა და არყოფნის დრო ერთმანეთს არ გაუტოლდება...”
მე არ შემიხედავს მზისთვის... თავჩაქინდრული ვიჯექი... დღე კლებას იწყებდა... შემოდგომა იდგა ლამაზი, მზიანი...
მზეს კი ეჩქარებოდა და ვგრძნობდი, ჩემდა უპასუხოდ წასვლა უმძიმდა. მე ჯიუტად ვდუმდი! ან კი რა უნდა მეთქვა??? დარჩი-მეთქი მეთხოვა? _ აზრი არ ჰქონდა...
მზეს გული დასწყდა... ასე უპასუხოდ, მდუმარედ ჩაესვენა ვარსკვლავების სარეცელში და ხვალინდელი დღის იმედად მთვარის სანათური ჩამომიდგა სარკმელთან.
მე გავებუტე და თვითონ მაინც დამითმო... მაპატია...
განსხვავებაც ხომ ესაა ჩვენს შორის: მე ადამიანი ვარ, ის _ მზე!!!
|
