მტკივა სულთან ახლოს, მტკივა არაფერი.
თითქოს არაფერმა ფერი დაიტია,
ფერი იმდენი, რომ მძიმედ დავაბიჯებ
მიწას, მწუხარეს და მაინც იმედიანს.
მტკივა სულთან ახლოს ისე ღრმა ტკივილით,
თითქოს დედამიწა გულში გაარღვია
თვითონ ჩემმა გულმა, გულმა ღიმილივით
თვალს რომ მეფინება ისევ არაფრიდან.
მტკივა ღრმად და ახლოს, ჰორიზონტალურად,
მტკივა ვერტიკალზე ნერვად გაჭიმული,
სხეულს მისერავს და სულზე გადავიდა.
თითქოს ხასიათში თვითონ ჩავიგუბე
სულის გვერდით ასე ურცხვად მოპარული,
ვითომ ცოტა რამ და მაგრამ მაინც მეტი
ვიდრე, როგორც ვთქვი და როგორც ახლა ვამბობ,
მტკივა ფერი ბევრი, ანუ არაფერი..
.............................................................
|
