დაქროდა ქარი შენს ქუჩაზე და იყო სევდა,
ჩემი გონება შენს სურათებს შეშლილი ხევდა,
გული ტიროდა უსაშველოდ ენატრებოდი,
მე უბედრი ცის ცრემლებსაც ვებრალებოდი.
დღესაც ვერ შევძლებ გავცე პასუხი მე ამ შეკითხვას,
მთვარიან ღამეს დაგელოდები ძალიან დიდხანს,
ვფიქრობდი შენზე, ვოცნებობდი, ვჩქარობდი ნახვას,
შენ არ მოხვედი და წაართვი ფრთები ჩემს ნათქვამს.
იქნებ არ გახსოვს ჩემი სითბო ,ნაზი ფერება
და ჩემ მაგივრად იქნებ უკვე სხვა გეფერება,
იქნებ შენ უკვე სხვისი ბაგის ამბორით თვრები,
მე კი შენი ცხოვრებიდან უკვალოდ ვქრები....
|
