-რატომ დატირი ამ ყვავილებს?
-იმიტომ, რომ ''მან'' მჩუქა..
-ვინ ''მან''?
-აი ''იმან''!
მიმოვიხედე და ვერავინ დავინახე.
-ვინ ''იმან''?
-შენ მას ვერ დაინახავ და ვერც შეამჩნევ, რადგან აღარ არის, იგი მოკვდა ყველასთვის მაგრამ ჩემთვის დარჩა ცოცხალი...
-სად არის?
-გულში...
-დიდხანს დარჩება?!
-არა, დიდხანს კი არა, ს ა მ უ დ ა მ ო დ..
წამოვედი. და იცი რატომ? იმიტომ რომ აზრი არ ქონდა მასთან საუბარს, არ მომისმენდა..რა უნდა ელაპარაკო მას ვინც ძველ, დამჭკნარ, ჩამომხმარ ყვავილებს დატირის... ეჰ, მიყვარს და რა! არაფერი! ... იმას სხივი ხსოვნა და ყვავილები უყვარს, რომლებმაც კარგა ხანია დაკარგეს ძველებური ხიბლი და თავბრუდამხვევი სურნელი. გაბრაზებული მივაბიჯებდი და ვფიკრობდი : "რა სულელია,ვერ შეიგნო მოკვდა ''ის აღარ არის''! '' გრძნობებმა ამიყოლია და უკან მოვბრუნდი, მივედი მასთან და მივახალე პირში :
-სულელი ხარ! სულელი! და იცი რატომ?
-რატომ?-გაოცებული მიცქერდა, ვერაფერს მიმხვდარიყო.
-იმიტომ, რომ ვერაფერს ამჩნევ! მარტო წარსულზე და ამ ყვავულებზე ფიქრობ!
გავბრაზდი ავიღე ყვავილების ''ვაზა'' და კედელს მივანარცხე. დაიმსხვრა და გაიფანტა. ''იმას'' ცრემლი მოერია, ყვავილებთან დაიჩოქა და ზიზღით შემომხედა.
-გაეთრე! -დამიყვირა.
მეც წამოვედი უკან მოუცედავად.(მის მერე აღარც დავბრუნებულვარ).. იმ დღეს ბოლოჯერ ჩავხედე ნაღვლიან თვალებში, ბოლოჯერ ჩავიძირე მასზე ფიქრებსჰი, და საბოლოოდ გავიხურე მისი სახლის კარი...
...და ამდენი ხნის მერე, მე მაინც ვფიქრობ, რომ სწორად მოვიქეცი...ვიცი გული ვატკინე , მაგრამთავარია მივახვედრე, ადამინმა წარსულით არ უნდა იცხოვროს, მოგონებებს არ უნდა ჩაებღაუჭოს... ცხოვრება გრძელდება(ყველაფრის მიუხედავად). მერე რა თუ საყავრელი ადამინი დაკარგე, ასეც ხდება რადგან ცხოვრება ასეა მოწყობილი, ვიღაც კვდება ვიაც იბადება, ვიღაცა ვიღაცას კარგავს, ვიღაცა ვიღაცას პოულობს...
.... მე ის დავკარგე, ან შეიძლება მან დამკარგა მე..ეს ერთმა იცის-გულმა...(დანარჩენი განსაჯეთ თქვენ)
|
