შენ ჩაიარე ღიმილით, კრძალვით,
იყავ საოცრად ლაღი და სათნო.
თუმც იქ ჩემს გარდა არ იდგა არვინ,
შენ იღიმოდი უმისამართოდ.
მე აგედევნე როგორც აჩრდილი,
ვფიქრობდი: - მისთვის სიცოცხლეს დავთმობ,
შენ თქვი: - იისფრად გათენდა დილა,
თქვი და... ესეც თქვი უმისამართოდ.
ვინმეს ვენახეთ გვეტყოდა, მგონი:
- რა ბედნიერი წყვილები ხართო
და მივდიოდით თუმც მხოლოდ ორნი,
ჩვენ მივდიოდით - უმისამართოდ.
სიცოცხლის ხმებით დღე იყო სავსე,
ასეთი ხმები სევდიანს ართობს.
უმისამართოდ ვიარეთ ასე
და ჩემგან წახველ უმისამართოდ.
ვერ დავივიწყებ იმ წუთებს, ვერა,
თუმც ისე გნახე, თითქოს არც გნახე,
თუ იყავ ჩემი გედის სიმღერა,
მაშ ანგელოზის რად გქონდა სახე?!
სუყველაფერმა დაკარგა აზრი.
რომ ვერსად გნახე, ძვირფასო ახლა,
უმისამართოდ ვივლი ამ გზაზე
და იმდენს ვივლი, რომ სადღაც მნახავ.
ან მოგწერ ასე, თუ ეს გიშველის:
- მოდი, ხომ ხედავ, რომ შენს გზას არ ვთმობ...
მაგრამ რა ვქნა, რომ ფოსტაშიც წერილს
არ ღებულობენ უ მ ი ს ა მ ა რ თ ო დ .
. .
|
