მე მარტოობამ როგორც ფიქრი გამაცამტვერა,
და მეც უძლური ველოდები მაცდურ განაჩენს,
ავედევნები კვლავ კლავიშებს ქარად და მტვერად,
მაინც ჩემნაირს ხვალ დროება ათასს გააჩენს.
აღარ ვიქნები მარტოდმარტო შენი მგოსანი,
მრავალ პოემებს მიძღვნიან მშვენებას შენსას,
მე ერთი ლექსი შემრჩენია შენთვის ფრთოსანი,
სხვა ვერ გაიგებს ამ სატკივარს და განცდას ჩემსას.
ვერ გავეკცევი მარტოობას ვეღარც სიზმრებში,
თითქოს გაქვავდა ყველაფერი,აქ ჩემს გარშემო,
რაღაც მაკლია ვიქექები ჩუმად ფიქრებში,
იქნებ მიზეზი მარტოობის ვინმემ მაჩვენოს.
მე აღარ მინდა არც სიკვდილი,აღარც სიცოცხლე,
ჩემთვის სიკეთეც,ბოროტებაც უკვე ერთია,
მარტოობაში თუ ამ ქვეყნად ერთ წამს იცოცხლებ,
მაშინ მიხვდები რომ სიკვდილი ამ წამს გერჩია,
მე მარტოობას გავექეცი ამ ქვეყნად ვითომ,
მაგრამ აღმოჩნდა,მარტოობა ვყოფილვარ თვითონ
..............................................................................................
ქუჩას მოსდევდა ლამაზი გოგო
და ცალი ხელით ვარდი მოჰქონდა,
ისეთი იყო,აგიხსნიტ როგორ,
მოგონილია მასთან ჯოკონდა...
გაქვავებული ბიჭები იდგნენ
და ქანდაკებებს ჰგვანდნენ ყველანი,
ვერ პოულობდნენ პირველად სიტყვებს,
ხმას ვერ იღებდა დიდხანს ვერავინ !..
და როდის -როდის ერთმა მათგანმა,
იმ გაქვავებულ ყმაწვილებს შორის
ძლივს ამოღერღა ყველას სათქმელი:
-ჩემს მტერს ასეთი ლამაზი ცოლი!..
|
