ზაფხულის წვიმიან ღამეში, ქარის წუილსა და გოგონას ქვითინს ისევე ვერ გაარჩევ როგორც მის ცრემლებსა და წვიმის წვეთებს რომლებიც მდორეთ მოედინებიან მის სახეზე...
,,მენატრები...
უშენობა მკლავს!!! რად დამტოვე?! დამიბრუნდი!!! გთხოვ ნუ მიმატოვებ ნიკ!!!'' ის ბალახებს ბდღნიდა და მიწაზე მოუსვენრად იქნევდა ფეხებს...
მისი თეთრი პერანგი ტალახში ამოსვრილიყო... გოგონას ცრემლები ბალახს ნამავს..
მისი ფიქრები შორეულ წარსულში მიედინება... ემილის ჭაღარა შეპარული თმა დიდ მოგონებებს ფარავს...
,,ნიკ!!! ნიკ!!! ნიკ!! ნ ი კ ! ! ! '' მის ფიქრებში ისმის ერთი სიტყვა... მხოლოდ ერთი, მხოლოდ ერთი...
გათენებულა ვარსვლავები მზეს ჩაუხოცავს და მათი ადგილ დაუკავებია...მზის სხივს ემილისთან სასაფლაოზე მიუღწევია.......................................................................................................
მისი წამწამების ბეწოს ცრემლები ებღაუჭებიან............
გოგონა ფეხზე წამოდგა შემდეგ გაიზმორა და ბოლოს, სულ ბოლოს თვალებიც გაახილა... გონს მოსულ ისევ დაითრგუნა... თვალში სასაფლაო წვდა პირველი, რომელზეც იდგა ქვა, ქვაზე გამოხატულიყო პატარა ბიიჭუნა 11-12 წლის და წარწერით გაეფორმებინათ ,, ყველასთვის საყვარელი ნიკოლოზ რობერტსი'' ...
გოგონამ დასიებული თვალები ძირს დახარა და გზას შინისაკენ გაუდგა ნივიორკის ქუჩებში, ყოველ შემხვედრს ეშინოდა მისი დანახვის გაუცებულები შეჰყურებდნენ გაუბედურებულ, სასაფლაოებიდან მომავალ გოგონას...

*** *** ***

ახლა უკვე შავებში გახვეული მიუყვებოდა გზას სასადილოსკენ. კარი შეაღო და იქვე ფანჯარასთან დაჯდა ... მენიუ უსიტყვოდ მიუტანეს და უსიტყოდვე უბრალოდ თავისი ნაზი თითები შეახო წარწერას სადაც ეწერა ,, ყავა ნალექით''...
5წუთიც და ყავა მიიტანეს მის მაგიდას... კარი გაიღო და ახალგაზდა ბიჭი შემოვიდა... ის ისე მოურიდებლად და თავხედათ მიუჯდა ემილიას მაგიდას ყველა გაოცებული შეჰყურებდა, ემილიც კი...
_ლუდი მომიტანეთ!!!-გასცა ბრძანება.
_ვინ ბრძანდებით ასე რომ თავხედობთ?! ანდა სხვაგანნ თავისუფალი ადგილი არ იყო რომ?
_მაპატიე დეიდა უბრალოდ მარტოობით დავიღალე...
_ჰმჰ!!! დეიდაო!!! -გაოცდა ემილი- რამდენი წლისა ხარ?
_ბიჭმა მაგლა ასწია თვალები შემდეგ დაბლა ჩამოსწია და ემილის გაუყარა პირდაპირ თვალებში...- 22 წლის ვარ თქვენ?
_ჰოდა ბიძია მე 20 წლის ვარ...
_ მაპატიე არ მეგონა დაბნეული ვარ... საშინლად ვგრძნბ თავს - დანაშაუულისგამოსკიდვა გადაწყვიტა ბიჭმა.............
დმილმა იმეფა...
_არ გინდა გული გადამიშალო? -დმილი დაარღვია ისევ უცნობმა.
_გული როგორ უნდა გადაგიშალო?! ჯერ სახელებიც კი არ გაგვიცვლია!!!
_კარგი, ჩემი სახელია ბილი...
_მაგ...
_გვარი კი ჰარდი - შეაწყვეტინა ბილმა...- თქვენ როგორ დაგიძახოტ?
_მე ემილი მქვია, ემილი პოტერი... მაგრამ ძველად მეგობრები უბრალოდ ემის მეძახდნენ...
_ესეიგი უფლება მაქვს მეც ემი დაგიძახო?
_ არა!!!
_კარგი მაპატიე უბრალოდ გკითხე...- ისევ დუმილი...- მე შეყვარეულმა ძმასთან მიღალატა...
_საშინელებაა! - უპასუხა ემილიმ თითქოს ტკივილს იზიარებდა...
_მინდა შენზზე მომიყვე და შემდეგ განვაგრძობ მე...-შესთავაზა ბილ ჰარდმა.
_შორეულ წარსულშიერთმა ობოლმა 6 წლის გულნატკენმა გოგონამ, სწორედ აქ ამ ადგილას ამ ფანჯარასთან, გაიცნო
8წლის ბიჭი... სახელად ნიკ რობერტსი...
_უამრავი კითხვა მაქვს...-ისევ შეაწყვეტინა ბილმა.
_ბოლოჯერ გისმენ და თუ კიდევ შემაწყვეტინებ საბოლოოდ შევწყვიტავ...
_კარგი... ვინ იყო ის გოგონა ან მამა არ ჰყავდა თუ, დედა ან საერთოდ რა კავშირშია ეს გოგონა შენს ამბავთან?????
_მე ვიყავი ეს გოგონა და მამა არ მყავდა მაშინ...- ეს იყო და მეტჯერ აღარ შეაწყვეტინა ბილმა მთხრობელს.
-იმ ბიჭის სახელი იყო ნიკი, ნიკმა მანუგეშა...
გოგონა ყვებოდა...
_მას ჩემი მისამართი ვუთხარი და ღამღამობით როცა დედა სახლიდან არ მმიშვებდა გამოვიპარეოდით ხოლმე და ვსაუბრობდით, ერთმანეთი შეგვიყვარდა უერთმანეთოთ ვერ ვძლებდით... ის ლექსებს მიძღვნიდა ღითმიანს და საოცარს... მეც ვუძღვნიდი... იმ ბიჭს ორი ძმა ჰყავდა სახელები არა მახსოვს, ქუჩაში მათხოვრობდნენ იმიტომ რომ უჭირდათ ძლიერ... ერთ ღამეს როცა მე და ნიკი გამოვიპარეტ და ხეზე ვიჯექიტ... იმ ღამეს... - გოგონა აზლუქუნდა და ცრემლები გადმოღვარა... ყველა მას უსმენდა, ბილი კი მეტად სერიოზულად უსმენდა ვიდრე სხვა დანარჩენი, ბიჭს თვალები მოეჭუტა და თავს აქნევდა...შემდეგ კი ისევ შეაწყვეტინა მოყოლა...
_იმ ღამეს დედაშენი გაზით გაიგუდა. შენ უპატრონო ბავშვთ თავშესაფარში მიგიყვანეს საიდანაც ნიკი და მისი ძმები გამოქცეულივნენ ... შენც დაგეხმარეს წამოსვლაში იქიდან...
ემილიმ თვალები მიაპყრო და მასში ნიკის საუკეთესო მეგობარი ბილი ამოიკითხა -ბიილ? ბიილ!!! -ჯერ დაეჭვდა შემდეგ კი შესძახა გაოცებულმა...და მოეხვია...
_ ხო ემილი მე შენ ყოველთვის მიყვარდი...
_ნუთუ სულ არ გქონდა პატივის ცემა ნიკისადმი?! - გოგონამ უხეშად მოიშორა იგი...
_რომ მქონდა სწორედ იმიტომ არ გეუბნებოდი...
_ნიკი ჩემს უპატრონო ბავშვთა სახლიდან გამოქცევას შეეწირა... სწორედ მაშინ გაიტანა მანქანამ... მას შემდეგ შენ მიცავდი მაგრამ შენ დაგიჭირეს და უპატრონო ბავშვთა სახლში დაგაბრუნეს... ხოოო ასე იყო...- ყველა ტიროდა მდუმარებას მხოლოთ ათობით ადამიანის ქვითინი არღვევდა... დაუეცრად ყველაზე საოცრება მოხდა რასაც ვერასდროს წარმოიდგენდით!
_ ჩემი გული ორად იყო გაყოფილი!!! მე შენ ისევ მიყვარხაააააარ!!!_შეჰყვირა ემილიმ და მოეხვია ბილს... ახლა კი იმფა მდუმარებამ ... ... ... ..........................................................................