გახუნებულ ჩაის ტილოს ასდის მარწყვის სურნელი. კოვზზე, დარჩენილა შაქრის ნატეხები.... მაგიდაზე, ხილი.... კარგად გაყავისფერებული და გადასაგდებად გამზადებული.... ჰაერში, ვერ ეტეოდა შენი სურნელი და ჩემს ფანჯრის წინ დაეპკურა სისხლის წვეთად... მე, მოვყავდი შენსკენ სურვილს... ჩემს ჩრდილს, დაჰკრავდა ჟოლოსფერი მყუდროება..... ნუშისმაგვარი თვალები... ჩაის ტილოდან, შენს ტუჩებზე გადმოსული მარწყვის ფერი... ნაზი... თხელი... ვარდისფერი მყუდროება... მე, ჟოლოს სიცივე... იასამნისფერი გაფითრება... ზამთრის სუსხი გაზაფხულზე... რა უცხოა შენთვის, ჩემი ჟოლოფერი მყუდროება... შაქრის ნატეხებივით დაშლილი წამი...... ჩაიში ჩაყრილი მოგონება და ნუგბართან ერთად დავიწყებული შენი სახელი... აი თურმე, რატომ მოხვდა ჩემს სარკმელზე, შენი სისხლის წვეთები.... ახლაც, საამურად მიღიტინებენ სუნამოს ბუსუსები....
სულის ციხესთან..
„ჩემი ნატანჯი სული ციხესთან, განაჩენს დაველოდები..." მამა პეტრე
ვივლი, შემოდგომის ფოთოლივით მკვდარი. ცალად, ქუჩების ვიწრო მოსახვევებში. დაველოდები, გაყინულ მთვარეს შებინდებისას. მზის ამოსვლისას, პირველ სხივებს ვაჩუქებ ღიმილს .
ჩავიცვამ ძაძებს. თავზე დავიდგამ ფიქრებს-სევდიანს. მოვისხამ ქურთუკს, ზედ აკრული ცივი ტილოთი. მარტოობაა მიწერილი ყოველ ნაბიჯზე და გაცრეცილი მოგონების სურნელი ამდის...
დაველოდები, ღამის ძილის გამოფხიზლებას, სულის ციხესთან ჩამოვჯდები, ბორკილ დებული. დაველოდები, თორმეტს მიმწყდარ, მომაკვდავ ისრებს... დაველოდები, ჩემს განაჩენს სულის ციხესთან...
*** საგიჟეთის თეთრ კედლებში, სულ სხვა არის სუნთქვა შენი. გამძაფრებულ ცხვირის ყნოსვას, უღიტინებს წამლის სუნი.
