თურმე ვყოფილვარ დაუნახავი.
თურმე მე უთხრი ჩემს ოჯახს საფლავს,
თურმე მე ვხედავ პირველ განთიადს
და ამ ყველაფერს მეთვითონ ვმარხავ.
თურმე თვალები ტყუილად დამყვა
ეს დედიკოს თქმიდ არად მარგია,
თურმე სულის წინ სამოთხე მედგა
და დაუნახავს დამიკარგია..
თურმე უნამუსოც, ვყოფილვარ
და თურმე ამის არც კი მცხვენია
თურმე ვიგაცა რამეს რომ მჩუქნის
უყმაკოფილოდ ვამბობ ძველია.
იცით? ამ სულის სიღრმეში სადღაც,
ვიღაც ან რაღაც მეფურად ცხოვრობს
იცი დედი, შენს იმ ერთ სიტყვას
ის მეფე, უკვე წლებია გლოვობს..
ასე არარის დედიკო არა. !!
მე შენს სიკეთეს ყოველთვის ვხედავ
ასე არარის დედიკო არა!
მაპატიე, რომ ამდენსაც ვბედავ..
იცი? დედი ხანდახან ჩემს გულს
სევდა რამხელა ნაკადით აწყდება
იცი ხანდახან რაგაც, რომ მინდა
ის გულის მეფეც სადღაც გაწყრება…
როცა ბუნება აურევს ამინდს
როცა მზე, მთვარე ყველას დაგვტოვებს
თუნდაც რომ დავრჩე იმ მაღალ მთაზე
ჩემი დედიკო არმიმატოვებს
როცა მზის გული ზეცას გათბობს
მე დავიძვრები უმაღლეს მთაში
და გარშემომყოფ კლდეებს უბრძანებ
რომ ჩემს დედიკოს დაუკრან ტაში.
...................................................
ღამის ფერები მეფერებიან,
მთვარე მავიწყებს სევდას,
ისევ მარტო ვარ ახლა ოთახში,
შენ მახსენდები დედა,
უცებ გაფრინდა ჩემი ბავშვობა,
ზოგჯერ სიზმარშიც გხედავ,
რა სიყვარულით გამოზრდილი ვარ,
არ მავიწყდება დედა!
მთვარემ მაჩუქა თავის ნათელი,
ღამემ ლიცლიცი ფერთა,
დავაკვირდები დაქარგულ ფარდებს
გამახსენდები დედა!
და მთვარიანი ჩემი ოთახი,
ჰგავს მონატრების სევდას,
მე არასოდეს დამავიწყდები,
ჩემო ძვირფასო დედა!
...............................................
გაიპარა სიყვარული,
როგორც ღამის ვარსკვალავი
მაგონდები, როგორც რიონს
მისი თეთრი კალმახი.
გაფრინდები, როგორც მტრედი
ნარინჯისფერ ბაღებში.
ტოლიად გადავიქცევი
დაგეწევი ვაშლებში.
დაგიდგები,როგორც მტრედი
ალპების მწვერვალები
სატანად გადავიქცევი
თუ არ შეგიყვარდები.
|
