ერთხელ დამესიზმრა ზაფხულის ღამეს,
ბაღში ტირიფის ქვეშ ვისხედით ერთად,
ჩვენს ზემოთ ბერი ხე ბავშვივით ტიროდა,
და შეყვარებულებს გვლოცავდა დიდხანს.
დღესაც დამესიზმრა მოხუცი ტირიფის ხე,
მითხრა მარტოდ-მარტო რატომ დადიხარო?
პატარა გოგომ ხომ არ მიგატოვა,
აქ რომ ფიცი დადო ხომ არ გატეხაო,
ხმა არ გამიცია მოხუცი ხისთვის,
უჩემოდ ბერი ხე ყველაფერ მიხვდა,
ორივემ თვალები დავხარეთ ჩუმად,
ორივე ვტიროდით, ვტიროდით დიდხანს.
......................................................
დაქროდა ქარი შენს ქუჩაზე და იყო სევდა,
ჩემი გონება შენს სურათებს შეშლილი ხევდა,
გული ტიროდა უსაშველოდ ენატრებოდი,
მე უბედრი ცის ცრემლებსაც ვებრალებოდი.
დღესაც ვერ შევძლებ გავცე პასუხი მე ამ შეკითხვას,
მთვარიან ღამეს დაგელოდები ძალიან დიდხანს,
ვფიქრობდი შენზე, ვოცნებობდი, ვჩქარობდი ნახვას,
შენ არ მოხვედი და წაართვი ფრთები ჩემს ნათქვამს.
იქნებ არ გახსოვს ჩემი სითბო ,ნაზი ფერება
და ჩემ მაგივრად იქნებ უკვე სხვა გეფერება,
იქნებ შენ უკვე სხვისი ბაგის ამბორით თვრები,
მე კი შენი ცხოვრებიდან უკვალოდ ვქრები...
