მე ისევ დავწერ შენთვის ერთ სტრიქონს, სტრიქონს ცრემლიანს წვიმაში ნაწერს... გული შენს სითბოს მანამ მოითხოვს,სანამ მიაღწევს სიკვდილის ნაპირს... ნუ დამინახავ ცრემლიან თვალებს, და ამ თვალებში შეპარულ სევდას, მსურს რომ ცხოვრებამ ჩვენს სიყვარულზე ერთი ლამაზი ლეგენდა შექმნას. მიყვარხარ! იცი როგორ მიყვარხარ!... ისე რომ გული ვერ ძლებს უშენოდ... და ჩემს უაზრო, დაღლილ ცხოვრებას შენ შეგიძლია მხოლოდ უშველო.
................................................. თავი მომაბეზრა მასხარის ნიღაბმა, სხეულში მიწყვია შეშლილი ნაღმები, სულს ძველი ძონძებით სათუთად ვიმალავ, სიცოცხლე შემძულდა- ღმერთო ნუ გაწყრები. აინთო, აივსო, გაგიჟდა სამყარო და მიხმობს თავისთან მისანი დაისი... დროა გაიღვიძო სიკვდილო,საბყარო, სანამ დაგასწრებ და თვითონ გავისვრი. მრავალთა დანახვა სულს,არა-გულს მირევს... თარეშობს სიმართლე მწარე და უხამსი, სიმართლე რომელსაც თვალები ვერ იტევს... თვალები ვერ იტევს... ის დაძრწის ქუჩაში. უიღბლო გამოდგა ეს ღამეც,წყეული... ვერ შევძელ სხეულის კარების გაღება... და სული საწყალი, ობოლი, ეული... მარად ამ სამყაროს მძევალი დარჩება.
|