შენ მოხვალ მაშინ, მარტოობას როცა შეიგრძნობ, ათი ათასში ამომარჩევ და მე შემიცნობ, როს უჩემობა შეგაწუხებს დაიღრიალებ, მაგრამ რაღა დროს უკაცრავად დაიგვიანე.....
ჩემს სულში უკვე სევდისფერად აღარ იწვიმებს, ლექსი შენზე უშენობით აღარ იტირებს, გაყინულ სულში იმ სანატრელ ადგილს დამითმობ, მაგრამ რაღა დროს, უკაცრავად მე ვერ გაგითბობ.......
იმედისფერი, ფერს დაკარგავს და წაერთმევა ყველაფერს სხვისი, სხვა სახელი გადაერქმევა, შენ მოხვალ როგორც უმწეო და ხელებ შიშველი, მაგრამ რაღა დროს?! უკაცრავად მე ვერ გიშველი.....
გაგიჭირდება, სიმაყეს მაინც შელახავ წვიმაში, მზეში და ნისლებში ვერსად ვერ მნახავ, მომძებნი სადაც დაგეძებდნენ ჩემი ფიქრები, მაგრამ რაღა დროს?! უკაცრავად იქ არ ვიქნები.....
მე უშენობით ვალმოხდილი დავიღრიალებ, როცა გეძებდი სად იყავი? დაიგვიანე! მთელ სამყაროში ერთი მყავდი ზღაპრად მიმყავდი, ახლა რაღა დროს?
უკაცრვად........ მე შენ მიყვარდი.....
..................................................................
ნეტა რა წვეთავს ნუთუ ცრემლია ეჰ რატომ ტირი ბაგეც სველია კლდესაც შეხედე ისიც კი ტირის თვალი შეავლე იმ მოხრილ ტირიფს
შენც ის იგრძენი რასაც ვგრძნობ ახლა იცი რამდენი ტანჯვა გადამხდა მაგრამ ცრემლი ხომ წმინდა წვეთია და შენზე ფიქრშიც ჩამომწვეთია
სანთელს შეხედე ისც კი ტირის რომ იღვენთება ან რატომ რისთვის ნუთუ შენც ფიქრობ რომ მასაც უყვარს თავდავიწყებით ყველგან და მუდამ
ნუთუ შეატყე როგორ გვგავს ხედავ სიყვარულისთვის მიილტვის ყველგან შენ ნუღა ტირი ნუღა ხარ კენტად მოდი შევრიგდეთ და ვიყოთ ერთად...
|