წინ, მეეტლევ!

ეგ ცხენები გააქანე, გააქანე!

მსურს, რომ ერთხელ კიდევ ვნახო გაზაფხული მთები მწვანე,

მსურს, რომ დაფნით გადავხლართო მძიმე ფიქრთა ოკეანე!..

წამიყვანე!

მთები! როგორ შვენით მათზე გაზაფხულის ბუჩქ-ფოთოლი!

როგორ შვენის ველზე ნამი, გამჭირვალე, როგორც ბროლი!

ცა ისეა მოწმენდილი, ცა ისეა შეუმკრთალი,

რომ ანგელოზს დაინახავს მოდარაჯე კაცის თვალი.

კიპარისი ისე ღელავს, ისე ღელავს, ისე ღელავს,

ისე ტოკავს, ისე ტოკავს, როცა ქარი გადათელავს…

წყარო კლდეში მოჩუხჩუხე, წვეთანკარა, ვით ცის ვნება,

დაფნის ბუჩქთა მწვანე ჩარჩოს ეომება, ეხეთქება.

და ჩანჩქერი მთით ნასხლეტი, დაფლეთილი დილის სხივით,

ძირს ეშვება და იფრქვევა და გადადის რძის ქაფივით.

ვდგევარ მთაზე… და სიჩუმის იდუმალი მესმის ენა,

და მიტაცებს სწრაფი ფრთებით პოეტური აღმაფრენა.

ვხედავს სურებს, ვხედავ დაფნარს, ვხედავ მდუმარ ნასაკირალს,

ვხედავ სოფლებს სიცოცხლისას, განახლების თვალით მზირალს.

ჩუმად!

ვიღაც მღერის მთაზე… რა ძალაა ამ ტკბილ ხმაში!..

არსად ისე არ მღერიან, როგორც აქ, ამ ქვეყანაში,

არსად, არსად არ არსებობს ბრძოლის ჟინი, ბრძოლის ქარი,

არსად ისე არ გადმოხეთქს უმანკობის ნიაღვარი,

და არსად, მთელ ქვეყანაზე არ ჰკოცნიან ისე ვნებით,

ისე ცეცხლით, ისე ჟინით და იმგვარი გატაცებით,

ვერსად ისე ვერვინ გაგვხვევს გამოუცნობ ცეცხლის ტბაში, 

როგორც ლერწამქალწულები - აქ, ამ წარმტაც ქვეყანაში!

და, მეეტლევ,

თუ მათ ალერსს

ვერ ვეღირსე, გეთაყვანე,

საალერსოდ ისევ მიწვევს გაზაფხულის მთები მწვანე…

მაშ, გარეკე ეგ ცხენები,

სადმე შორს, შორს წამიყვანე,

გამაქანე,

გამაქანე!