* * *
აქ ირჩეოდა რომელიღაც
პოეტის ბწკარი,
უთანხმოებამ და კამათმა
როცა იფეთქა,
გალაკტიონმა შემოაღო
ანაზად კარი
და ხაზგასმული მოწიწებით,
მახსოვს, იკითხა:
,,ოჰ, კრება გაქვთ პოეტებს, ძამიკო?!"
ვიღაც წამოდგა, იქვე, კართან,
ფეხქვეშ გაეგო,
აუხსნა რაღაც, მან დასტოვა
ღიმილის ხურდა.
თავისი დიდი, რკინის ხელი
სულში ჩაგვიყო
და გაგვეცალა_მას უბრალოდ
ხუმრობა სურდა.
მინის ტიხარში მალე მაღალ
პოეტის ლანდი
მსვლელობა მისი დიდებული
და ბაღი დაჩნდა:
ბაღში მჯდომისთვის ტიხარს აქეთ
ბანდბუნდად ვჩანდით,
სასახლის ბაღში ცისფერ მერხზე
ის მარტო იჯდა.
გარეჯიბეში სავარცხელი
მოჩხრიკა ცერით,
უცხო ხილვები გამოიხმო
საყვარელ ბაღში,
დაახლოებით ასე, ოც წუთს
ივარცხნა წვერი,
მერე ადგა და გმაყოფილმა
გასწია სახლში...
მურმან ლებანიძე
|
