-ვლად! გაიღვიძე, ვლად!
დილა იყო სუსხიანი, გარეთ თოვდა.
-ხო დიმიტრი, ხუთი წუთიც, და...
-არანაერი ხუთი წუთი, ადე დროზე! დღეს ბევრი საქმე გვაქვს...
-ჰმ...-კაცი ძილს განაგრძობდა. მერე ბიჭი ანას მიუბრუნდა, უნდოდა გაეღვიძებინა, მაგრამ ვერ შეძლო. გოგონას ისე ეინა, როგორც-ღრუბელზე ანგელოზს. თვალები ნაზად ქონდა მილულული,მშვიდად, უშპოთველად ეძინა. თავი მოხრილ ხელზე ედო, მეორე ხელის თითები კი ნაზად ეხებოდნენ მის სახეს. სუნთქავდა ღწმად, ნელა. თითო ამოსუნთქვა და ჩასუნთქვა იყო ისეთი ჩუმი გეგონებოდათ სულ არ სუნთქავსო. გავდა თვალდახუჭულ ფაიფურის თოჯინას, გრძელი,ხავერდოვანი წამწამები ისე ქონდა დახრილი გეგონებოდათ სადაცაა გაახელსო. სისხლისფერი ტუჩები თითქოს საკოცნელად იყო მომზადებული. ბიჭს ისე საოცრად მოუნდა დაუპლებოდა ამ ტუჩებს.
"იძინოს" გაიფიქრა მან, შმოტრიალდა, ვლადს გადახედა, თავი გააქნია და ოთახიდან გავიიდა.
* * *
ოთახში დაბრუნებულ დიმიტრის ვლადი ფეხზე დახვდა, ანა კი ოთახში არ იყო.
-ვლად! ანა სად არის?!-შეიცხადა ბიჭმა.
-რომ, გავიჭვიძე წასული დამხვდა...
დიმიტრი შეშფოთდა, შიშმა აიტანა.
-სად არის?!
-აბა მე რავიცი?!-წაიბუზღუნა ვლადმა.
-შენ იცი ამ გოგოს წასვლა რას ნიშნავს?! რომ მილიონმა აიდგას ფეხი და გაგეპაროს!
-მილიონს ვინ გაძლევს თორე კი...გაეცინა ვლადს.-ნუ ღელავ, დაბრუნდება, აბა სად წავა!-კაცი ისე მშვიდად ლაპარაკობდა ბიჭს ნერვები აეშალა და ოთახიდან გავარდა, თან კარი გაიჯახუნა "პროტესტის" ნიშნად.
დიმიტრი დიდხანს დაბორიალებდა სასახლეში. ლოდინი გაუსაძლისი იყო მისთვის. "სად არის ანა?! როდის მოვა?!"-ფიქროდა იგი. ფიქრების გასაფანტად გააქნია თავი და ეზოში გავიდა.
ეზო იყო დიდი, თეთრი თოვლით შემოსილი, ბარდნიდა, ფიფქები ცეკვა- ცეკვით ეხეთქებოდნენ დიმიტრის სახეს, განსაკუთრებით ხშირად ადნებოდნენ ტუჩებზე...თითქოს უკოცნიდნენ ბაგეებს და მერე აკვდებოდნენ ზედ. ბიჭს თვალწინ ანას ტუჩები დაუდგა და ისევ მოეძალა სურვილი მისი კოცნისა. "საბოლოოდ შევიშალე, ალბად ბევრი დავლიე გუშინ", ამ ფიქრებში გართული თოვლში გზას მიიკვლევდა.
დიმიტრი სასახლის უკან მდებარე ბაღში სეირნობდა, როცა თვალი მოკრა იმას ვისაც ასე ელოდა, და პირდაპირ მისკენ გაეშურა.
ანა თოვლში იჯდა-ფეხთმორთხმული, ცაში აეხედა და ფიფქებს აკვირდებოდა...ისევე როგორც ბიჭის სახე, მისი სახეც მოხატულ ფიფქებს გაეციებინათ.
-დილამშვიდობისა...
-დიმიტრი! გამარჯობა!-ანა არ ამდგარა, კვლავ თოვლში იჯდა.
-აქ რას აკეთებ?!
-ვფიქრობ...
-რაზე?
-ყველაფერზე. ჩემს წარსულზე, აწმყოზე და მომავალზე.ვფიქრობ სწორად მოვიგცევი თუ არა, რომ წამოგყვებით შენ და ვლადს...
-რათქმაუნდა სწორად მოიგცევი!
მაგას, იმიტომ ამბობ, რომ მასეა, თუ იმიტომ, რომ ფულის დაკარგვის გეშინია>?
-ორივე! ომახიანად განაცხადა :)
და ორივემ გულიანად დაიწყო სიცილი.
-ახლა კი ჩემო პრინცესავ, გთხოვთ , წამომყვეთ-თქვა ბიჭმა და ხელი გაუწოდა გოგონას. ანა მის ხელს დაეყრდმნო, წამოდგა, დაიფერთხა თოვლი და სასახლისკენ წავიდნენ(ორივე)...
|
