მთელი ცხოვრება მოლოდინია,ადამიანი სულ რაღაცას ელოდება,რაღაცას ან ვიღაცას ეძებს,შეიძლება ის რაღაცა იქვე ჰქონდეს,მაგრამ ვერც ამჩნევდეს,რადგან მას იმედი აქვს,რომ უფრო უკეთესს იპოვის და ამ ლოდინში ისე გავა დრო,რომ ვერც ამჩნევს,გადახედავს თავის ცხოვრებას და ხედავს რომ მხოლოდ იმედი აცოცხლებდა,რომ მხოლოდ იმედის იმედი ჰქონდა,მწარედ გაიცინებს და მაინც იტყვის კიდევ კარგი ეს მაინც მქონდა და ცხოვრება გავილამაზეო,რადგან ცხოვრებაა თვით იმედი.ნათქვამია იმედი ბოლოს კვდებაო და პრინციპში ეს ასეცაა,რადგან სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი...სიყვარული ნარკოტიკს გავს... თავიდან ეიფორია, სიმსუბუქე და სრული გალღობის შეგრძნება გეუფლება... ჯერ ღრმად არ შეგიტოპავს, თუმცა შეგრძნებები მოგწონს, მაინც გჯერა რომ ნებისმიერ წუთს შეგიძლია განზე გადგე... საყვარელ არსებაზე დღეში ორ წუთს ფიქრობ და მერე სამი საათით ივიწყებ. მაგრამ თანდათან ეჩვევი ამ ახალ შეგრძნებებს და სრულიად დამოუკიდებელი ხდები... მაშინ უკვე სამ საათს ფიქრობ და ორი წუთით ივიწყებ... თუ საყვარელი არსება გვერდით არ გყავს იმასვე გრძნობ რასაც ნარკომანი, წამალს რომ ართმევენ. ასეთ წუთებში იმ ნარკომანივით რომელსაც ერთი დოზის გულისთვის შეუძლია იქურდოს, მოკლას, თავი დაიმციროს, შენც მზად ხარ ყველაფერი გააკეთო სიყვარულისთვის...
|
