უშენოდ ყოფნა დაემსგავსა სევდიან ზამთარს,
მარტოობის გზას მივუყვები მწირი ბერივით,
გაყინულ მზერას საიმდროო წყვდიადი ხლართავს,
როცა სიცოცხლე დამემშევა დეკემბერივით.
ზაფხულის მადლი შემოდგომას როცა აღავსებს,
როცა სიუხვე დაგროვდება ყველგან სამყოფი,
ჩემს ცხოვრებას კი დაქვრივებულ ქალს დაამსგავსებს,
ვისაც საშოში ჩარჩენია ქმრისგან ნაყოფი.
დაობლებული შემოდგომის ყოველი წამი,
ასე მგონია, ერთი სრული წელიწადია,
სადაც უშენოდ საუკუნოდ გაჩერდა ჟამი,
სადაც გალობა ბულბულსაც კი აღარ სწადია...
იმედი ხმელი ფოთლებივით ეცლება ლოდინს
და შემზარავი მარტოობის ზამთარი მოდის.
|
