ნეტავ შენს ცოდვებს რად შეჰხარი დიდი მადლივით,
რა სიტკბოებას გადაჰყრიხარ იმ სიმწარეში,
შენს ლამაზ ვარდს რომ შეჰპარვია ბილწი მატლივით
და სახელს გიტეხს, როგორც ფლიდი პირისფარეში.
შენს სიკეთეზე საუბარი ყველას სწადია,
ყველა შენ გაქებს, სადიდებელს რაწამს ნახავენ,
შენთან ისეთი მეხოტბენი მრავლად დადიან,
ვინც უზნეობას არც პირსუკან დაგიძრახავენ.
შენში აშენებს თვალთმაქცობა დღეს იმ სასახლეს,
სადაც თავს უყრის მლიქვნელების ხროვას განგება,
სადაც სიტურფე ნიღაბსმიღმა უნდა დასახლდეს
და თვით სიმართლეც მაცდურობით დაიბანგება.
მაშ, სანატრელო, ჩემგან მაინც მართალი გესმას -
ხმალიც ბლაგვდება, თუ მას ხშირად არავინ ლესავს.
|
