ნეტავ ჩემს მუზას ენა ასე რატომ დაება,
რატომ ვერ გითხარ სხვების მსგავსად ხოტბით სალამი?!
სხვის შთაგონებას რომ მფარველობ, როგორც ღვთაება,
ალბათ გგონია, ოქროს აფრქვევს მათი კალამი...
მე ხომ სხვებივით პირფერობას ვერასდროს შევძლებ,
ვერ განგადიდებ ამ სამყაროს სიგრძე-განივით;
სხვა სიტყვით გაქებს, მე შენს ქებას ფიქრებში ვეძებ
და მხოლოდ "ამინ""ს გეუბნები დიაკვანივით.
სხვებს ვეთანხმები - "დიახ-მეთქი", "მართლაც ასეა",
მე მათს ამალას უმეცარი ბრიყვივით მივდევ,
გული კი შენი სიყვარულით ისე სავსეა,
არ ვიცი, ჩემს თავს რას დავმართებ სასჯელად კიდევ.
ვინც შენ შეგაქებს, თუმც მის მზერას პატივით იწყებ,
მეც, ღრმა ფიქრებში გამოკეტილს, ნუ დამივიწყებ.
|
