გინდ შენ მოესწრო ჩემი ცხედრის გამოსვენებას,
გინდ მე მომიხდეს შენს საფლავზე გლოვა-გოდება,
მაინც არასდროს არ მოკვდება შენი ხსენება,
ჩემი სული კი აღარავის მოაგონდება.
შენ თვით სიკვდილი უკვდავებას დაგადგამს დაფნად,
მე კი მოვკვდები და არავინ აღარ მინატრებს,
მე ეს ცხოვრება მომიზომავს უბრალო საფლავს,
შენ ხალხის გულში საუკუნოდ დაიბინადრებ.
მე შენ ძეგლს გიდგამ ჩემი ლექსის უკვდავი სიტყვით
და როს მე და შენ ამა ქვეყნად აღარ ვიქნებით,
შენს სადიდებელს მომავალი თაობაც იტყვის,
გადაეცემა შთამომავალს შენი ფიქრები.
რადგან შენს პოეტს უკვდავების ლექსები უთქვამს,
ყველა სულდგმულის ბაგეებზე დარჩები სუნთქვად.
|
