შენზე წერის დროს მე ყოველთვის შიში მერევა,
რადგანაც, ვიცი, ჩემზე დიდი სული გიგალობს,
აღტაცებული სახელს გიმკობს ნაირფერებად,
რომ შენს საქებრად ჩემმა ლექსმა ვერ იგრიგალოს.
თუ შენი სულის ოკეანე ხომალდსაც იტევს,
ჩემი პატარა ნავით როგორ დაიტვირთები,
თუკი მეტოქე სიმღერებით დრედაღამ გიტევს,
ჩემს თავხედ ლექსსაც გაუძლებენ შენი ზვირთები.
ვიცი, გადვიტან სტიქიონის ყველა ქარტეხილს,
თუკი, ძვირფასო, ოდნავ მაინც წამეშველები,
ანდა გამრიყავს შენი ტალღა, ანძაგატეხილს,
ის ხომალდი კი, ნაპირს გავა თავის მშვენებით.
და თუ მეტოქეს შენი ზვირთი არსად ჩასძირავს,
ვიტყვი, რომ თურმე დასაღუპად ტრფობამ გამწირა.
|
