დღეს ჩემმა ლექსმა განახლება რად არ ინება,
რად ვერ ვახერხებ მოულოდნელ შემობრუნებას?
მხარი მეც რატომ ვერ ავუბი ახალ დინებას,
რად ვერ ვისესხე უცხოური ლექსის ბუნება?!
რატომ ვუმღერი დღენიადაგ მხოლოდ ერთ სახელს,
ჩემს შთაგონებას ძველმანები რად ვერ გავხადე?
ალბათ ჩემს სახელს ყველა ჩემი სტრიქონი ამხელს
და ყველას ამცნობს რომ შენა ხარ ჩემი სახატე.
ჩემს ლექსს ამღერებს, სულო ჩემო, შენი დიდება,
შენ და ტრფიალი გადმექეცით მუდმივ განცდებად,
შენზე ნათქვამი ძველი სიტყვა არ იფანტება,
განმეორებით ძველი განცდა თურმე არ ცვდება.
მზეც ბებერია, მაგრამ მიწას მუდამ დაჰხარის,
ჩემი ტრფიალიც ძველია და მუდამ ახალი.
|
