ო, ულმობელი, გულცივობა როგორ დამწამე,
შენთვის გავბედე საკუთარი გულის ღალატი,
ის არ ვიკმარე სატანჯველად, შენ რომ მაწამებ,
და შენთვის გავხდი საკუთარი თავის ჯალათი.
განა შენს მტრებთან ვარ ნაზი და ამაგიანი,
განა მეგობრად მივიჩნიე შენი მოძულე?
განა საკუთარ თავს არ ვუხდი სამაგიეროს,
როს წარბებს შევკრავ, მრისხანების ცეცხლით მოცულებს?
მე ერთი გრძნობაც არ დავტოვე შენაცოდები,
თუ შენი სულის გაღმერთებას ვერ შეეთვისა,
ამ უდაბნოში ხატად დამაქვს შენი ცოდვები
და მორჩილი ვარ შენი ერთი გამოხედვისა.
მაგრამ ყოფილხარ თვალხილულთა ტრფობის გართული,
მე კი თვალები სიყვარულით მაქვს დაშანთული.
|
