ვის არ უნახავს, კრუხს რომ დასდევს დიასახლისი,
გარბის ქათამი, ვერ ეწევა მისი მდევარი,
მტირალი შვილი მიუგდია იქვე სახლის წინ
და ბავშვზე უკვე აღარ ფიქრობს დაუდევარი.
დედის კვალდაკვალ ბიჭუკელაც მიხტუნავს მარდად,
გაჰკივის ბავშვი თვალზე ცრემლშეუშრობელი,
მაგრამ უეცრად გაქცეული ფრთოსანის გარდა,
უკვე ვერაფერს ვეღარ ხედავს მისი მშობელი.
შენც ოცნებები გიტაცებენ უცხო ფრთოსნებად,
მე კი დამტოვე დატვირთული მუდამ დარდებით,
ძვირფასო ჩემო, თუ მიაღწევ ნეტარ ოცნებას,
დამიბრუნდი და მოფერებას ნუ დამზარდები.
შენი ოცნების ახდენისთვის მეც ვარ მლოცველი,
მჯერა, რომ მერე მიპატრონებ დარდით მოცელილს.
|
