ქედმაღალი ხარ, როგორც ყველა ლამაზს სჩვევია,
შენ ჩემს მტანჯველად შობილხარ და მაინც ჩემი ხარ....
შენ ჩემი გული გასაფლანგად შეგირჩევია,
მე კი ერთადერთ საგანძურად მიმიჩნევიხარ.
და მე ამიტომაც არ ვიჯერებ მავანთა სიტყვებს,
რომ ზღაპარივით შეთხზულია შენი მშვენება...
ან რას შევასმენ უგნურებით გაბღენძილ ბრიყვებს -
მე შენს სახეზე რას ვხედავ და რა მეჩვენება.
და შენც გჯეროდეს, რომ შენ ასეთს გითხარი ფიცი,
რომ შემიყვარდი მარტოოდენ ამისთანობით,
მუქი ფერები რომ გადაჰკრავს შენს სახეს, ვიცი
და მაინც ყველას მირჩევნიხარ შავგვრემანობით.
არვის ეგონოს, შენი ნაკლი რომ სიშავეა,
გული გაქვს შავი, რაც ცოდვებში დამნაშავეა.
|
