შენგან ნაბოძებ ნახატს ვუმზერ, მაგრამ გონება
მხატვარზე უკეთ ხატავს წარსულს ხსოვნის ფერებით...
მარადისობას გადასწვდება ეს მოგონება,
გულმა რომ შექმნა სიყვარულის ამოძგერებით.
და სანამ ჩემს გულს გონებასთან ყოფნა ენება,
სანამ მეც დამძლევს ეს ბუნება ყოვლის მძლეველი,
არ წაიშლება ჩემს ხსოვნაში შენი მშვენება,
რაგინდ დაამხოს დრომ დასამხობ-დასანგრეველი.
და ამიტომაც ნახატი ან ნაწერი კალმით,
სახსოვარ ნივთად რასაც სტაცებს წარსულს დამდეგი,
მსურს დაგიბრუნო და გონებას მივენდო ამით,
რადგან ფიქრია მხოლოდ ხსოვნად გამოსადეგი.
მთელ ჩემ ცხოვრებას დავივიწყებ მეც სიზმრის მსგავსად,
თუ შენი ხსოვნა დარჩა ნივთში და სხვაგან არსად.
|
