ისე, ვით ცხარე სანელებელს ვამატებთ საკვებს,
რომ მადას ექცეს გამომწვევად გემოვნებათა,
ან ვით უვნებელ გრძნობას ვეძებთ, რაც ვერას გვაკლებს,
მაგრამ წყაროა მავნებლობით მაინც ვნებათა,
მეც ასე - შენი სიყვარულით სავსე საწყაულს
შევმატე წვეთი, საზღვარი რომ გადამელახა
და ნაადრევად ავედევნე უცნობ სასწაულს,
ჩემს ჯანმრთელ გულში რომ სნეული ვნება მენახა.
წესი ყოფილა სიყვარულის _ არა ჩანს თავად,
ჩვენ კი გვაბრიყვებს, მოვიძიოთ მისი გზა-კვალი
და მერე ვიგრძნოთ, უსაშველოდ რომ გავხდით ავად
და დავიმოყვრეთ უგნურებით ბედი მზაკვარი.
ახლაღა ჩავწვდი ჩემი ყოფის მწარე გაკვეთილს -
შვება არსად აქვს მხოლოდ შენგან სასოწარკვეთილს.
|
