ალბათ, დამძრახავ, რომ სიძუნწეს ვიჩენ გრძნობაში,
რომ არ ვაფასებ შენს ღირსებებს ჩემი ზნეობით,
რომ არ გიხმობ და გალაღებულ მარტოობაში
ტრფობის ბორკილებს არ ვატარებ დღეისდღეობით.
ალბათ, გგონია, სხვა ფიქრებით რომ ვიზაფრები,
დროის წიაღში რომ აღარ მაქვს გული ჩარგული,
ქარს რომ მივანდე დასაფლეთად ჩემი აფრები,
ოღონდ შორს ვიყო სადმე შენგან გადაკარგული.
დე, ასე იყოს... სიჯიუტით ვცოდავ ეგება,
დაე, გჯეროდეს, რომ სიკეთეს ვერ ვეღირსებით,
მაგრამ თუ სადმე შენგან რისხვა შემომეგება,
სიძულვილს მაინც ნუ მაძგერებ თვალთა ისრებით.
მე სიყვარული მტანჯავდა და შენ - უმისობა...
გაგშორდი, მაგრამ დამრჩა გრძნობის მარადისობა.
|
