მე კალმით ნაწერს სხვა რა აზრი უნდა ვაახლო,
სხვა რაღა საზრდო მოვიძიო სულის სარჩენად,
რა ვთქვა ახალი და სიტყვები რით განვაახლო
შენდამი ჩემი სიყვარულის წარმოსაჩენად.
სხვას ვერას გეტყვი... ლოცვებადღა გესმის ჩემი ხმა,
ყოველ ცისმარე ამის თქმით და ამის გამხელით,
რომ ოდითგანვე მე შენი ვარ და შენ ჩემი ხარ,
რომ ლოცვას ვამკობ კურთხეული შენი სახელით,
რომ მარადიულ სურათს ხატავს ახლა ბუნება,
რომ ჩემს სიყვარულს დროთა შორის ყოფნა არ ჰქვია
და მის წინაშე სიბერე თუ დაძაბუნება
ქედს იხრის როგორც მბრძანებელთან ბრიყვი ლაქია.
ახალ სიცოცხლეს სიყვარული მისცემს საწუთროს,
რაგინდ ეცადოს ის ჟამთასვლამ დაისაკუთროს.
|
