ვერც ჩემი შიში, ვერც სამყაროს სული ფარული,
რომელიც თავის ოცნებაში მომავალს ზვერავს,
ვერ მეტყვის როდის ჩამიქრება ეს სიყვარული,
რომელსაც სიკვდილს უქადოდა სულ ბედისწერა.
გადაიტანა დაბნელება მოკვდავმა მთვარემ,
მისნების ჯიბრზე გადაურჩა უამინდობას,
საცნაურ გახდა მოვლენათა უცნობი მხარე
და ზეთისხილს შტო შემოაქვს დღეგრძელ მშვიდობას.
ოდესმე ალბათ აეგება ამ დროსაც წესი,
მაგრამ გაუძლებს სიყვარული ჟამთასვლის ომებს,
მე კვლავ სიცოცხლეს მომანიჭებს ჩემივე ლექსი,
როცა სიკვდილი მოსპობს უგნურ, უენო ტომებს.
წაიშლებიან თვითმპყრობელთა მკაცრი ღერბები,
შენ კი ჩემს ლექში შენს უკვდავ ძეგლს შეეგებები.
|
