ისევ გაწვიმდა...
ისევ აჩურჩულდნენ ტირიფის ტოტები...
მე უშენობით თვალები ხომ არასოდეს დამინამია.
ალბათ გამიგებ,
დავიღალე და მეც უკვე სხვისთვის ვცოცხლდები,
ნუ გამამტყუნებ,
თავად ხვდები – ყველაფერი შენი ბრალია...
თუ მოგენატრო,
ისე, როგორც ჯერ არავინ მოგნატრებია,
ლამაზ სიზმარში
იქნებ შენთან ერთხელ მაინც კიდევ მოვიდე.
თუ მოგელანდო...
ჩათვალე, რომ ყველაფერი დაგსიზმრებია
და ის ბავშვობაც
მხოლოდ ლანდად გაიყოლია აპრილობის თვემ.
ნუ დაღონდები,
მოვა დრო და ვიცი მაინც დაგავიწყდები,
შენი ცრემლებიც
გაზაფხულის წვიმასავით გადაივლიან...
და თუ ნაღვლიან
აპრილობის ღამეს ისევ დაგესიზმრები,
მაშინ მიხვდები,
რომ უჩემოდ არსებობა არ შეგიძლია...
|
