რეკავს ტელეფონი?
გოგონა მხიარული ხმით:
- ლუკა ამერიკაში მივდივარ, ვაიმე რა მაგარია?.
- რა თეკუშ?
- კონსულმა გამიშვა და სამი თვით სასწსავლებლად მივდივარ?
- გილოცავ ჩემო სიცოცხლევ? მოწყენილი ხმით უთხრა ბიჭმა?
- გთხოვ შევხვდეთ ძალიან მომენატრე? ეხლავე გამოვალ!
ხუთ წუთში შეყვარებულები უკვე ერთად იყვნენ? ლუკა მოწყენილი იყო, მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია? თეა უზომოდ ბედნიერი იყო და ვერ შენიშნა ბიჭის უხასიათობა! - მაპატიე სიხარულო ასე არ უნდა გადავრეულიყავი? რათქმაუნდა გული მწყდება სამი თვე ვერ გნახავ, მაგრამ სამუდამოდ ხომ არ მივდივარ ჩამოვალ ისევ! და თან იქ ჩემთვის უსაყვარლეს ხალხს ვნახავ რომლებიც უზომოდ მომენატრნენ, გთხოვ არ მოიწყინო, გევედრები!!! და მაპატიე ჩემი ასეთი აღრფრთოვანება...
- არა ჩემო სულელო ნუ ფიქრობ მასე? მართალია მეც ცუდად ვარ მაგის გამო რომ მიდიხარ, მაგრამ შენს ცხოვრებას ამ ეტაპზე ეს სჭირდება? ჩვენი სიყვარული კი ძლიერია და ამ ყველაფერს გაუძლებს?
- მიყვარხარ და ჩემი ცხოვრება ხარ, გპირდები მე მუდამ შენზე ვიფიქრებ?
ცოტახანში დაემშვიდობნენ ერთმანეთს?
გავიდა ერთი კვირა და დადგა დღე, როდესაც თეა უნდა გაეცილებინათ?
ოჯახის წევრები, ნათესავები, მეგობრები ყველა შეკრებილი იყო. ემზადებოდნენ უკვე აეროპორტში წასავლელად? ყველას უხაროდა მისი წარმატება, მაგრამ არავის უნდოდა მასთან დამშვიდობება თუნდაც სამი თვით. განსაკუთრებით კი ლუკა იყო დამწუხრებული! მივიდნენ აეროპორტში, მოვიდა დამშვიდობების დროც, ამ დროს ლუკამ სთხოვა რომ ცოტახნით გაყოლოდა გარეთ?
- თეა დამპირდი რომ არასოდეს დამივიწყებ და მუდამ გემახსოვრები რაც არ უნდა მოხდეს?.
- რა უნდა მოხდეს რატო ლაპარაკობ ასე?
- დამპირდი გთხოვ. დამპირდი!
- კი გპირდები ჩემო ცხოვრებავ მე ხომ უზომოდ მიყვარხარ? და მეყვარები სიცოცხლის ბოლომდე? რა უნდა მოხდეს?
- მეც მიყვარხარ? გთხოვ არ მკითხო არაფერი! მოდი ეხლა შევიდეთ ხალხი გველოდება?
გოგო გაურკვევლობაში დარჩა, ვერ მიმხვდარიყო რატო ელაპარაკა ასე ლუკა ან რა უნდა მომდარიყო?
იყო ბევრი ცრემლი, თეა გააცილეს, წამოვიდნენ სახლებში!
ლუკას თითქოს გულის ნაწილი ამოაჭრეს. სტკიოდა საშინლად და ცრემლები ისე წამოუვიდა რომ ვერც კი შეამჩნია. სახლთან მივიდა მაგრამ სურვილი არ ჰქონდა შესვლის, ამიტომ ისევ გარეთ დაიწყო ხეტიალი! წვიმდა. თითქოს ესიამოვნა რადგან სიგიჟემდე უყვარდათ თეას და მას წვიმაში სიარული! ხელში კონვერტი ეჭირა, ისე უყურებდა მას თითქოს ეშინოდა მისი და არ სურდა გახსნა! მაგრამ ხომ უნდა გაეხსნა ოდესმე?! გაჩერდა ძალ-ღონე მოიკრიფა და გახსნა! დამფრთხალი თვალებით დაიწყო კითხვა და აღმოხდა განწსირული ხმა! ლუკამ ამოიკითხა ანალიზის პასუხები, მას ჰქონდა კიბო, თავს არეში, მეოთხე სტადიის. ექიმები ორ თვის სიცოცხლესაც ვერ ეუბნებოდნენ! არადა როგორ სურდა თეას ნახვა... როგორ სურდა ეს ორი თვე მასთან ერთად გაეტარებინა, მაგრამ არ უთხრა არაფერი არ უნდოდა შეეფერხებინა და მისი კეთილდღეობისათვის ხელი შეეშალა?
გადიოდა დღეები ლუკა სუსტდებოდა? ბედნიერი მხოლოდ მაშინ იყო როცა თეა ურეკავდა? დაკიდებდა თუ არა ყურმილს მაშინვე წყვდიადი მოიცავდა? ისევ იმ მორევში ჩაიძირებოდა საიდანაც გამოსასვლელი გზა არ არსებობს? გოგოს წასვლიდან უკვე ორ თვე ნახევარი გასულიყო და ორ კვირაში უკვე საქართველოში იქნებოდა! ლუკა კი ყოველდღე ებრძოდა სიკვდილს და ელოდებოდა იმ დღეს, რომ კიდევ ერთხელ ენახა მისი პატარა ანგელოზი! არ აძლევდა ავადმყოფობას უფლებას რომ დაემარცხებინა და ამის ძალას კი მხოლოდ და მხოლოდ სიყვარული აძლევდა! როგორც იქნა წვალებაში გავიდა ორი კვირაც, ისევ შეიკრიბნენ თეასთან სახლში ნათესავები, მეგობრები. მაგრამ ამ ჯერად ყველა განსაკუთრებულად დამწუხრებული იყო? თითქოს ყველას გული ტიროდა, მაგრამ ხმამაღლა ვერ იძახდა მიზეზს! მივიდნენ აეროპორტში! გამოსასვლელში გაბადრული სახით გამოვიდა თეა, ნაცნობებს თვალების ცეცებით ეძებდა, ყველას გადაეხვია გადაკოცნა, მიხვდა რომ უზომოდ მონატრებია ისინი. მეგობრები ელაპარაკებოდნენ ყურადგების გადატანას ცდილობდნენ რომ მას ლუკა არ გახსენებოდა და თან ცდილბდნენ უხასიათობა არ დატყობოდათ. ვერ გადაეწყვიტათ როდის ეთქვათ ეს თავზარდამცემი ამბავი.
ლუკა კი ლოგინს მიჯაჭვული იწვა თავის ოთახში და ელოდებოდა იმ წამს როდესაც კიდევ ერთხელ დაინახავდა მას და მერე უკვე მზად იყო რომ მომკვდარიყო!
დიდხანს ვერ შედძლეს მეგობრებმა თეას გაბნევა და ბოლოს გაბრაზებული ხმით იკითხა ლუკა სადღა არისო?? ამის გამგონე მეგობრებმა თავები დახარეს და თვალებში ვეღარ შეხედეს!
- რა ხდება მითხარით! რას მიმალავთ? რამე ცუდია?
ბოლოს სოფომ თეას საუკეთესო დაქალმა ამოიღო ხმა:
- თეა ძალიან ვწუხვარ მაგრამ?
- რას წუხარ ? ვაიმე ღმერთო... არ დაამთავრებინა სიტყვა მეგობარს.
- თეა შენი წასვლის დღეს ლუკამ გაიგო რომ კიბო ჰქონდა მეოთხე სტადიაში.. ექიმებმა ორი თვის სიცოცხლე უთხრეს მაგრამ სასწსაულით ეხლაც ცოცხალია. როგორ რანაირად არ ვიცით, მაგრამ ცოცხალია და მხოლოდ ერთ რამეს სთხოვს ღმერთს რომ შენ გნახოს!
ამის გამგონე თეა იქვე ჩაიკეცა და ტირილი წასკდა! მეგობრები შემოეხვივნენ და დამშვიდება დაუწყეს.
- წამიყვანეთ სასწრაფოდ ჩემს ლუკასთან!წამიკვანეეთ! - ყიროდა განწირული ხმით.
მივიდნენ ლუკას სახლთან. ყველა დაბნეული იყო ვერ გაეგოთ რა უნდა გაეკეთებინათ.
- თეკო მოვედით!
ცრემლიანი თვალებით გადახედა ნიკუშას და კარები გააღო. ნიკუშაც გადმოვიდა და სახლში აყვა. ოთახში რომ შევიდნენ ლუკას ეძინა!
- გადი ნიკუშ მარტო დამტოვე ჩემს ლუკასთან!
ნიკუშამ თავზე აკოცა და გამოვიდა. მაგრამ დაბლა არ ჩასულა იქვე მეორე ოთახში დაელოდა თეას.
ლუკას დანახვაზე ცრემლები წამოუვიდა თავს ვეღარ იკავებდა! ყოვლეთვის ჯანიანი იყო და ეხლა სულ დაესუსტებინა ავადმყოფობას. ასეთი ლუკა მას ვერ წარმოედგინა... იქვე ლოგინზე ჩამოჯდა... ეფერებოდა...
ლუკამ თვალები გაახილა მაგრამ გადატრიალებული იყო და ვერ დაინახა თეკო? ხმამაგლა წამოიძახა: - ღმერთო სიზმარში ვარ?
- არა ჩემო ცხოვრებავ მე აქ ვარ შენ გვერდით. აღარასოდეს მიგატოვებ! სულ შენთან ვიქნები! მიყვარხარ!...
- თეა? ჩამოხვედი ჩემო ანგელოზო? როგორ ველოდი ამ წამს!
ჩაეხუტნენ, ეალერსებოდნენ ერთმანეთს, დიდხანს ტიროდნენ!
- კარგი ჩემო სიხარულო შენთვის არ შეიძლება ნერვიულობა! მორჩა მე შენთან ვარ ერთი წამითაც არ მოგცილდები გპირდები! ოღონდ მომაგრდი და მარტო არ დამტოვო!
- მართლა ჩემო ცხოვრებავ? ჩემთან იქნები? იცი როგორ ვნატრობდი ერთხელ მაინც რომ დამენახე თუნდაც შორიდან? მადლობა ღმერთს! უზომოდ მიყვარხარ...
იმ დღის მერე თეა არ მოსცილებია გვერდიდან ერთი წუთითაც კი! სულ მასთან იყო და უვლიდა! უყურებდა თუ როგორ აცლიდა სიკვდილი ხელიდან ლუკას! მისი გულიც ლუკასთან ერთად კვდებოდა ყოველღე, ლუკამ მხოლოდ ორი კვირა იცოცხლა!
- ჩემო სიცოცხლევ მეშინია! ასე მგონია რომ დავიძინო ვეღარ ვიხილავ შენ სახეს, ვგრძნობ რომ უკანასკნელად გიყურებ!
- ნუ გეშინია ჩემო ცხოვრებავ მე შენთან ვარ!
თეა მივიდა და მიწვა გვერდით და ჩაეხუტა. ასე ჩახუტებულებს ჩაეძინათ, დილას მზე შემოიჭრა მათ ოთახში, თეას გაეღვიძა! მოეფერა ლუკას და დილამშვიდობისა უთხრა, მაგრამ პასუხად არაფერი გაუგონია, არადა ლუკა ყოველთვის ადრე იღვიძებდა! ცდილობდა ცოტა ეძინა და ბევრი რამის თქმა მოესწრო თეასათვის და უფრო დიდხანს ეყურებინა! ეს იცოდა თეამ და გაუკვირდა, ცოტა შეეშინდა კიდეც! მოეფერა, შეცბა და წამოხტა ლოგინიდან, ცოტახანში ისევ მიუახლოვდა საწოლს და ხელის კანკალით შეეხო ლუკას. იგი ყველაფერს მიხვდა და იკივლა... კივილზე ლუკას მშობლებიც შემოცვივდნენ ოთახში! თეა დამხობილი იყო ლუკას ცხედარზე და ტიროდა! ეხვეწებოდა რომ კიდე ეცოცხლა არ უნდოდა დაეჯერებინა მწარე სიმართლე.
მოვიდა დასაფლავების დღეც. ყველა დაემშვიდობა ლუკას დადგა ჯერი თეასი და მან წარმოსთქვა:
იყო ოცნება და ცა იყო ხსნილი, იყო ფიქრები? იმედები, ღიმილი, სიხარული და სიყვარული იყო, სპეტაკი, ძლიერი, მაღალი, საოცარი და იყავ შენ ჩემთვის, მხოლოდ ჩემთვის მთელი სამყარო! შენი სახელი ერქვა ჩემს ფიქრებს! ჩემს ოცნებებს! იმედებს... ღიმილს, სიხარულს, ცრემლებს, სევდას, ეს ყველაფერი იყო და გაქრა... შთაინთქა, მოკვდა, და დამრჩა მხოლოდ სევდა, ცრემლები, დარდი, დავრჩი მარტო, სრულიად მარტო, ცარიელი სულით, გაბზარული გუილით, დაამთავრა, მიწა მიაყარა მის ერთადერთ სიყვარულს და გამობრუნდა და წავიდა!
ყველანი გაქვავებულები იყვენენ და ტიროდნენ ვერავის ხმა ვერ ამოეღო.
გავიდა დრო, მაგრამ თეას შესახებ არავინ არაფერი არ იცოდა, ოჯახმაც კი! ყველას დაკარგულად მიაჩნდა!
დასაფლავებიდან თეა პირდაპირ მონასტერში მივიდა და მონაზვნად აღიკვეცა, ისე რომ არავისათვის არაფერი უთქვამს! თავისი სიცოცხლის ბოლო წუთებიც ზუსტად იქ ღმრთის მორჩილებაში, სრულიად მარტომ გაატარა...
|
