რატომ ამაყობენ ადამიანები საკუთარი გრძნობებით?
არადა არანაირად არაა ეს მათი დამსახურება, თუმცა, ხო, ადამიანს სჩვევია იამაყოს იმით, რაც სულაც არაა მისი დამსახურება...
ამას პლიუს სირცხვილია მოზრდილი ადამიანი თავს სამყაროს ჭიპად თვლიდეს, შესაძლოა ადრეულ ასაკში სჯეროდეს, მაგრამ შემდეგ?
უკვე სირცხვილია..
ხო, მართალია, რომ სამყაროს სუბიექტურად აღიქვამ, ასე რომ ყველაფერი რაც შენს აღქმაშია, შენს გავლენას გულისხმობს.. და ეს გარკვეულწილად გიბიძგებს იმისკენ, რომ ჩათვალო რო ყველაფერშ რაც ხდება შენი წვლილიცაა, თუმცა ხშირად ასე არაა. სამყარო უშენოდაც არსებობს, და არცთუ უარესად..
შემდეგ, როცა ადამიანს თავისი ცხოვრების სტილი ეტალონად მიაჩნია, ჩემთვის 0-ია, ამიტომაც არასოდეს ვითვალისწინებ ასეთი პიროვნების აზრებს ცხოვრების ჩემს სტილზე და ამიტომაც მაღიზიანებს მისი აგდებული დამოკიდებულება ჩემ მიმართ.
ჩემთვის ის ჭორიკანა და ამპარტავანია, რომელიც სინამდვილეში არაფერს წარმოადგენს...
კიდევ, რაზე ვფიქრობდი დღეს, რომ გარშემო უამრავი პატარა ადამიანია, რომელიც კუმირებს და სათაყვანებელ პიროვნებებს მალ-მალე იცვლიან, ასევე ნოლია ჩემთვის ამ ადამიანების ღირებულება, იმიტომ რომ ისინი საკუთარ ღირსებას იმაში ხედავენ, რომ ესა თუ ის პიროვნება მოსწონთ, და მათთვის გარკვეული დროის დათმობა ამ პიროვნებისთვის საკუთარი ტავის რეალიზებას ნიშნავს, თუმცა ჯერ ვერ გავიგე რატომ... მაგრამ ფაქტია, ესეთი ადამიანები "აკეთებენ" არასრულფასოვნების კომპლექსით შეპყრობილი ადამიანისგან დიქტატორს...
მგონი დღეს სხვა არაფერზე მიფიქრია, სულ ორიოდე საათია რაც გავიღვიძე...
|
