შეშლილი ფერია... - 13 თებერვალში 2010

სევდა ტალღებად მეხლება თითქოს...
ჩვენ ორნი ვდგავართ ზღვასთან და ისევ...
მე ვერ გავუძლებ ტალღების სითბოს...
ორივეს გულებს ასე, რომ გვივსებს...

და კიდევ უფრო, დიდ ტალღებს ველი...
და ზამთრის სუსხი ნაპირებს არწევს...
უჩუმრად, ისევ მოგხვიე ხელი...
და შენი სითბო ჩემამდე აღწევს...

ნაპირთან დგახარ და ისევ მელი...
გრძნობებმა ზღვასთან გააბა ფიქრი...
ვიცი, მომელის მე ბრძოლა ძნელი...
ნაპირზე ვდაგვარ და სადღაც მივქრი...

თმაგაწეწილი შენ გავხარ ტალღას...
აბობოქრებულ შეშლილ ფერიას...
დავდივარ ასე, არ ვიცი დაღლა...
და ოცნებებიც არაფერია...

გახსოვს,
ზღვა როგორ გვარწევდა მაშინ...
რა კარგი იყო, დუმილი იმ დროს...
ვიდექით ქარში, მერე წვიმაში...
და სიყვარული გვახრჩობდა თითქოს...