რაც გინდათ ის დაარქვით - 22 თებერვალში 2010

არ ვიყავი თქვენზე არც ნაკლები , არც მეტი , მხოლოდ ერთი ცრემლით მე ვიყავი ...
არც გონებით
არც ჭკუით
არც ფიქრით
არც სიყვარულით
არც გრძნობით
არც სისხლით
არც სიკეთით
არც მტრობით
არც ოცნებით და ნატვრით
არ ვიყავი თქვენზე არც ნაკლები , არც მეტი , მხოლოდ ერთი ცრემლით მე ვიყავი ...
გრძნობებით დატვირთული წიგნის ყოველი ფურცელი ჩემი ცრემლებითაა გაჟგენთილი , წიგნის რომლის გვერდებიც არ მთავრდება მას ავტორიც კი არ ყავს , არც მრჩეველი და მკითხველი . მხოლოდ კრიტიკოსები . ამ წიგნს ცხოვრება ჰქვია , მძიმე და ალბათ წამებული , კარგად შერჩეული დეკორაციებით ხიბლავს თვალს მაგრამ პირდაპირობით და მოურიდებლობით ხეთქავს ადამიანის გულს , კლავს მას და გაღიმების საშუალებას არ ადძლევს და აბა დაფიქრდი რა ამპლუა გაქვს ამ ცხოვრებასში ? ვერც ერთ ნაბიჯს წინასწარ ვერ განსაზღვრავ .
მაქვს იმის პატივი რომ მოგიყვეთ ჩემი ისტორია , ალბათ იმიტომ რომ ყველაფერი ანონიმურია , ჩემი სახელის მეტს ვერავინ ვერაფერს გაიგებს და ეს დგეც ისე ჩჰაივლის როგორც გუშინდელი .
(პიროვენბათა სახელები შეცვლილია , არა იმიტომ რომ ვმალავ უბრალოდ გულმა ასე მიგრძნო) სამი წლის წინ სკოლა შევიცვალე სადაც მარიამი გავიცანი , გოგონა სკოლის დამთავრებამდე მიყვარდა მაგრამ მას არათუ რაიმე გრძნობა ჰქონდა ჩემს მიმართ არამედ მუდამ თავს მარიდებდა . ყოველი დღე ცრემლით იწყებოდა და მთავრდებოდა და ჩემს გრძნობებს ერთ ადამიანს ანის ვუყვებოდი , დრო გადიოდა სკოლა დავამთავრე და მარიამთან ურთიერთობა გავწყვიტე , რადიკალურად განსხვავებულ ადგილებსჰი ვცხოვრობდით და ერთმანეთს იშვიათად , საერთო მეგობრების ხარჯზე ვნახულობდით.
შეიძლება რასაც ვიტყვი ემოციის ნაკლებობას განიცდიდეს , იმიტომ , რომ ძნელია ფიქრების ფურცელზე გადატანა , მოკლედ რომ ვთქვა , დღეს მე და ზემოთ ხსენებული ანი შეყვარებულები ვართ და ალბათ ათასი წლის შემდეგაც ერთად ვიქნებით.
რატომ დავწერე ეს ? დღეს შემთხვევოთ უფროსების საუბარს შევესწარი რომლებიც ამბობდნენ რომ მეგობრობა და სიყვარული რადიკალურად განსხვავებული მცნებებია .
მაგრამ განა მეგობრობიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯი არაა ? ან კიდევ სიყვარულიდან სიძულვილამდე ?