მე მიყვარს, როდესაც არაფერს განვიცდი,
თითქოსდა,
მარტივად ველი ჩემს დასასრულს,
და ვიცი, წასვლის წინ, ზღურბლს აქეთ დაგიცდი,
რომ ერთად გადავცდეთ მიწიერ გაზაფხულს.
მე მიყვარს, როდესაც ფიქრისგან დაცლილი
ვდგავარ და იმ ფრაზებს,
რომლებიც დავფანტე ლექსებში,
დავცინი,
მერე კი ცინიზმსაც დავცინი,
ჯინაზე.
და რომ მენატრები, მიყვარს ეს შეგრძნება,
მიყვარს დახრჩობამდე,
შეშლაა ნამდვილი,
როდესაც სუნთქვაც კი საშინლად მბეზრდება,
და ტვინშიც ფესვს იდგამს სიგიჟის ადგილი.
მე მიყვარს, როდესაც ზიხარ და მომელი...
იმ რეალობაზე, ადრე რომ გაგვწირა,
ორივეს იმდენი გვაქვს საამბობელი,
გავჩუმდეთ,
ან, თუნდაც, დუმილსაც ვკრათ წიხლი.
მე მიყვარს, სიტყვით რომ ვამცირებთ მანძილებს,
თითქოსდა, მარტივად,
ხელებით, გულებით
უხმოდ, ხან ხმაურით, სიცოცხლეს ვამძიმებთ
და სიკვდილს ვაშიშვლებთ, ვამცირებ....
|
