მე ის მართლა მიყვარდა - 5 მარტში 2010

მე ის მართლა მიყვარდა მიყვარს და მეყვარება. გადავლახეთ ჩვენი სიყვარულის გამო ყველა დაბრკოლება. ყველას და ყველაფერს ვაჯობეთ. გარდა სიკვდილის. სიკვდილის წინაშე უძლურები და უსუსრები აღმოვჩნდით. ახლაც იმაზე ვფიქრობ და ეს კითხვა ბოლომდე არ მასვენებს, უდროო სიკვდილი რომ არ მოსულიყო და მისი თავი რომ არ წაერთვა, როგორი ბედნიერები ვიქნებოდით. როცა ის წუტები მახსენდება არ შემილია არ ვიტირო. გულს თუ ვუბრძანებ ცრემლებს მაინც ვერ ვუბრძანებ. მინდა არ მინდა უნებურად მომდის ცრემლი თვალიდან. მახსენდება ის დღე და ის საღამო. როდესაც ერთმანეთს ხელს არ ვუშვებდით. ალბად წინასწარ გრძნობდა რომ ეს უნდა მომხდარიყო. მახსენდება როდესაც ვისხედით, როდესაც ერთმანეთს ვეფერებოდით და როდესაც სიხარულით სავსე აცრემლებურ თვალებს ერთმანეთს ვანათებდით........ მახსოვს ყველა ჩვენ გვკიცხავდა ამვლელი და ჩამვლელი ჩურჩულებდნენ: შეხედე ურცხვად ეფერებიან ერთმანეთს, მაგრამ მიუხედავად კრიტკის ჩვენ ვთქვით რომ სიყვარული და მოფერება სირცხვილი არ იყო. ამ სიტყვების შემდეგ გავაგრძელეთ თვალებით ტკბობა, სწორედ ამ დროს მოხდა ის საბედისწერო ავარია, მას მანქანა დაეჯახა და ხელებში ჩემს ხელებში ჩამაკვდა, მახსოვს სულს ლევდა. მახსოვს როგორ მქონდა სისხლში დასვრილი ხელები, მახსოვს როგორი განწირული ხმით ვითხოვდი შველას. მაშინ მივხდი რომ ჩემი ცხოვრების ხარაჩოები დამექცა და მეც ქვესჰ მომიყოლა. ხელებში მაკვდებოდა და ბოლო წუტამდე იმას იმეორებდა, "რომ ყოველთვის ვუყვარდი და ვეყვარებოდი" მე უსურს კი არაფრის კეტება არ შემეძლო..... სანამ ეს ამბავი მოხდებოდა ჩემს სახეს ღიმილი არ შორდებოდა ამ ამბის შემდეგ კი ჩემ სახეს გიმილი არ გაკარებია, ყველა აღნიშნავდა და აღნიშნავს რომ ჩემი სახით გარდაქმნა მოხდა, მხიარული გოგო მოკვდა და მკვდრეთით მტირალა გაბუსხული და ეგოისტი გოგო ახსდგა ყველაზე ძალიან ის მაღიზიანებს რომ მე ცოცხალი ვარ და ის მკვდარი, ვთვლი რომ ჩემს ცხოვრებას არანაირი აზრი არ გააჩნია, მაგრამ მაინც ცოცხალი ვარ და ჩემი თავი მეზიზღება. მეც უნდა მოვკვდე ეს აუცილებელია ნუ მე ასე ვფიქრობ, მაგრამ მე ვინ ვარ? რომ ასე ვიფიქროოოოოო.?????? განაჩენი ხომ მაღლა გამოაქვთ!!!.